Johan Derksen. Voor de één een held van het vrije woord, voor de ander een relschopper die nooit weet wanneer hij moet stoppen. Wat je ook van hem vindt: hij heeft de gave om menig cafégesprek op gang te brengen. Maar soms, heel soms, gaat de zelfverklaarde bromsnor van Nederland gewoon keihard de fout in.

Neem het Cambuur-incident. Derksen schreef ooit dat er op een toilet van een restaurant een flinke som geld werd overhandigd om een getuige te paaien. Een sappig verhaal, precies het soort roddel dat je bij een biertje aan de bar doorvertelt. Alleen… het klopte niet. Geen wc, geen grote zak geld. Gewoon aan tafel in de bar, en het bedrag? Vijftig gulden. Geen omkopingsschandaal, maar een gênante overdrijving.

En dat is typisch Derksen. Hij grossiert in sterke verhalen. Soms raak, vaak vermakelijk, maar niet zelden vol halve waarheden. Hij heeft de reputatie van een man die “zegt waar het op staat”, maar vergeet daarbij dat de waarheid soms net even anders ligt dan de anekdote.

De grap is: zijn fans vinden dat niet erg. Ze lachen erom, want “ach, dat is Johan.” Maar stel je voor dat een politicus of journalist dezelfde fout zou maken: dan stond de hele natie op zijn kop. Bij Derksen heet het charme, bij een ander heet het fake news.

Misschien moeten we daar eens eerlijk over zijn. Johan Derksen is een meesterverteller, maar geen betrouwbare geschiedschrijver. Zijn kracht ligt in het verhaal, niet in de waarheid. En dat is prima — zolang we dat maar blijven zien voor wat het is: amusement, met een flinke korrel zout.