Mona Keijzer: onze redding?

De enige in Den Haag die nog durft te zeggen waar het echt om gaat

De wooncrisis is geen dreiging meer voor de toekomst, het is de dagelijkse realiteit. Jongeren wonen noodgedwongen nog bij hun ouders, starters staan buitenspel, en gezinnen zien hun droom van een betaalbare woning in rook opgaan. Ondertussen rijzen de huren de pan uit en verdwijnen de laatste sociale huurwoningen in de grijpgrage handen van beleggers.

En Den Haag? Daar heerst vooral stilte. Rapporten, commissies en overlegtafels – maar geen oplossingen. Niemand durft het aan om de échte problemen te benoemen: migratie die de woningmarkt onder druk zet, en beleid dat jarenlang vooral gericht was op geld verdienen in plaats van huizen bouwen.

Toch is er één politica die wél het lef heeft om de waarheid te zeggen: Mona Keijzer. Zij is niet bang om de vinger op de zere plek te leggen. Toen tijdens corona de vrijheid van miljoenen Nederlanders werd ingeperkt, sprak zij zich uit – en werd prompt aan de kant geschoven door Mark Rutte. Niet omdat ze ongelijk had, maar omdat ze het lef had om anders te denken.

En datzelfde lef zien we nu terug in het woondebat. Keijzer zegt wat anderen verzwijgen: dat je de woningnood niet oplost met mooie praatjes, maar door prioriteit te geven aan Nederlanders. Door eerlijk te zijn dat je niet eindeloos kunt blijven bouwen voor de hele wereld. En door te erkennen dat falend beleid de oorzaak is van deze crisis, niet het excuus.

Nederland heeft leiders nodig die durven kiezen voor gezond verstand. Leiders die zeggen: genoeg is genoeg. Leiders die niet buigen voor de Haagse kliek, maar voor de mensen die elke dag worstelen om een dak boven hun hoofd te vinden.

Misschien is Mona Keijzer niet de perfecte redding. Maar ze is wél een van de weinigen die nog durft te zeggen waar het écht om gaat. En in een politiek landschap vol angst en lafheid, is dat precies wat Nederland nodig heeft.