Hoeveel is genoeg?

Elke keer weer hetzelfde beeld: boten op de Middellandse Zee, overvolle asielzoekerscentra, leraren die het hoofd nauwelijks boven water houden, en zorgmedewerkers die op hun tenen lopen. Het voelt alsof alles uit de hand loopt. Maar laten we eerlijk zijn: de werkelijkheid is vaak genuanceerder dan de dramatische verhalen doen geloven.

Ja, migranten en vluchtelingen komen naar Nederland, en dat legt druk op onze systemen. Statushouders krijgen soms voorrang bij sociale huurwoningen, sommige klassen hebben leerlingen die nog geen Nederlands spreken, en er zijn extra programma’s in de zorg. Maar de aantallen zijn relatief klein. In 2022 bijvoorbeeld kregen ongeveer 5.000 statushouders een woning toegewezen – een fractie van de totale woningmarkt. Het gaat dus niet automatisch ten koste van de “gewone Nederlander”.

De druk op onderwijs en zorg is echt, maar migratie is niet de enige oorzaak. Personeelstekorten, vergrijzing en toenemende vraag spelen een veel grotere rol. Veiligheid en sociale cohesie hangen af van veel factoren, niet van het openen of sluiten van grenzen alleen. Angst voor chaos helpt ons niet verder; feitelijke oplossingen wel.

Migratie is beleid, geen natuurkracht. En dat betekent: we hebben de regie in handen. Maar het debat verdient nuance. Overdrijven, polariseren en angsten aanwakkeren brengt ons geen stap vooruit. De echte uitdaging is simpel: zorgen dat iedereen – nieuwkomers én autochtonen – een fatsoenlijk huis heeft, goed onderwijs, en toegang tot zorg.

Dus laten we ophouden met doemscenario’s en retorische overdrijvingen. Dit is geen kwestie van het land stukje bij beetje weggeven, maar van verstandig beleid dat werkt voor iedereen. Daar kunnen we vandaag mee beginnen – en dat zou genoeg moeten zijn.