Titel: Gaza blijft branden

Elke ochtend scroll ik door mijn telefoon en zie ik hetzelfde beeld: rook boven huizen, gebroken straten, gezichten die pijn uitstralen die woorden nauwelijks kunnen vangen. Gaza staat opnieuw in brand, en de wereld kijkt toe.

Het is moeilijk te bevatten hoe een gebied ter grootte van een stad keer op keer wordt verscheurd door conflicten, en hoe de mensen daar telkens weer moeten proberen te leven temidden van angst en onzekerheid. Kinderen leren dat spelen soms gevaarlijk kan zijn, dat school geen vanzelfsprekendheid is, en dat dromen vaak worden begrensd door muren en geweld.

Toch blijft het niet alleen een verhaal van pijn. Het is ook een verhaal van veerkracht. Mensen die ondanks alles proberen te zorgen voor elkaar, die hopen op een toekomst waarin hun kinderen niet alleen overleven, maar écht kunnen leven.

Het raakt me hoe makkelijk we het hier vergeten, hoe snel nieuws vervaagt zodra er iets anders de kop op steekt. Gaza is niet alleen een plaats op de kaart; het is een herinnering aan de menselijke tol van oorlog, en aan de urgentie van compassie en actie.

Misschien kunnen wij hier niets oplossen. Maar we kunnen wel blijven kijken, blijven luisteren, blijven spreken. Want stilte is het gemak waarmee onrecht groeit. En elke stem die spreekt, kan een verschil maken – al is het maar door iemand eraan te herinneren dat achter de cijfers en koppen mensen leven, dromen en hopen.