Het is een van de grootste absurditeiten van ons land: Nederland kampt met een ongekende woningcrisis, maar tegelijk staan duizenden bungalows, chalets en vakantiehuizen leeg. Ze wachten op toeristen die steeds minder komen, maar voor Nederlanders zonder huis blijft de deur gesloten.

Waarom? Omdat Den Haag zegt dat het niet mag. De meeste van die woningen hebben een recreatiebestemming. Dat betekent: wel goed genoeg om twee weken per jaar te slapen met de caravan naast de deur, maar niet goed genoeg voor een jong stel of een alleenstaande moeder die al tien jaar op de wachtlijst staat. Gemeenten bewaken die regels streng, want toerisme levert belastinggeld op. Een dak boven het hoofd voor eigen inwoners? Blijkbaar minder belangrijk.

En dat terwijl de oplossingen voor het oprapen liggen. In plaats van weilanden vol te bouwen met nieuwe flats – ten koste van boeren en natuur – zouden we tienduizenden leegstaande bungalows kunnen openstellen voor permanente bewoning. Vaak zijn ze degelijk gebouwd, vaak staan ze op rustige plekken, en vaak worden ze nu alleen maar gebruikt door muizen en onkruid.

Maar in plaats van die simpele oplossing kiest de politiek voor dure prestigeprojecten. Voor nóg meer migratie, voorrang voor statushouders, en eindeloze praattafels over “duurzaamheid”. De Nederlander die gewoon een huis zoekt, mag verder wachten.

Het resultaat? Een land vol lege huizen die niet bewoond mogen worden, terwijl de wachtlijsten langer en langer worden. Een bureaucratisch doolhof dat niemand begrijpt.

Het is tijd dat iemand het zegt: een dak boven je hoofd is een recht, geen recreatie-optie.