Door: Vince van Holstein

Terwijl honderdduizenden Nederlanders al járen wachten op een betaalbare woning, schieten de asielzoekerscentra op dit moment als paddenstoelen uit de grond. Waar woningbouwprojecten stranden op stikstofregels, eindeloze vergunningstrajecten en bureaucratische rompslomp, lijkt er voor nieuwe AZC’s geen enkele belemmering te bestaan.

Het meest sprekende voorbeeld zagen we in Dordrecht, waar een burger zich symbolisch aan een hek vastbond om te protesteren tegen de komst van het nieuwe opvangcentrum. Het maakt weinig indruk: de bouw gaat gewoon door. Binnen de kortste keren staat er een complex dat honderden asielzoekers kan huisvesten.

En Dordrecht is niet de enige plek. In Dalfsen, Amsterdam (Houthavens), Barneveld en tal van andere gemeenten worden nieuwe centra gepland of al gebouwd. Soms gaat het om honderden plekken per locatie, terwijl gewone Nederlanders al meer dan 15 jaar op een wachtlijst staan voor een huurhuis.

De tegenstelling is schrijnend: 400.000 Nederlanders zoeken naar een woning, maar een betaalbare koop- of huurwoning lijkt onbereikbaar. Gemeenten verschuilen zich achter stikstofregels en eindeloze juridische obstakels om te verklaren waarom er maar zo weinig woningen bijkomen. Maar opvallend genoeg lijken diezelfde obstakels plotseling geen enkel probleem te zijn zodra het gaat om opvang voor asielzoekers.

Binnen een maand kan er ineens een compleet AZC uit de grond worden gestampt. Voor onze eigen inwoners, jonge gezinnen en starters op de woningmarkt, is dat “onmogelijk”. Hoe valt dat uit te leggen?

Misschien is het tijd om het roer om te gooien. Wat als we dezelfde snelheid, prioriteit en doorzettingsmacht inzetten voor de Nederlandse woningzoekende als voor de asielopvang? Stel je voor: binnen een maand sociale huurwoningen voor de mensen die al jaren wachten, in plaats van nóg meer opvangplekken voor nieuwkomers.

Want één ding is duidelijk: de huidige situatie is niet langer houdbaar. Als onze overheid kan laten zien dat het wel kan, zodra het om AZC’s gaat, dan is er geen enkel excuus meer om de woningnood van de eigen bevolking te blijven negeren.