De NPO gaat snoeien. Vier zenders verdwijnen. 80 banen verdwijnen. En wij, de belastingbetaler? Wij betalen. Wij financieren hun keuzes. Met ons geld. En waarvoor? Efficiëntie. Een “toekomstbestendig bestel.” Bullshit.

BVN, NPO Campus Radio, NPO Soul & Jazz, NPO 2 Extra. Dit zijn geen luxeproducten. Dit zijn proeftuinen voor talent, plekken waar jonge makers, musici, journalisten en kunstenaars kunnen experimenteren. Plekken waar cultuur een stem krijgt die anders verdrinkt in commercie en klikgedrag. En nu? Weg. Gesloopt. Voor een papieren plan. Voor “efficiëntie”. Efficiëntie boven publiek belang. Efficiëntie boven cultuur. Efficiëntie boven alles wat ooit het bestaansrecht van de publieke omroep rechtvaardigde.

Lucien Brouwer zegt: “Met pijn in het hart.” Met pijn in het hart? Wie gelooft dat nog? Het pijnlijke is niet bij de NPO. Het pijnlijke is voor ons. Voor de kijkers, de luisteraars, de makers die dag in dag uit zwoegen voor een publiek dat wél luistert en kijkt. Voor iedereen die de publieke omroep wél belangrijk vindt.

En ondertussen? Worden wij genegeerd. Geen inspraak, geen verantwoording, geen debat. Alleen een top-down besluit van een bureaucratische machine die zichzelf belangrijker vindt dan de samenleving die hem betaalt. Wij betalen. Zij beslissen. Wie houdt hen tegen? Niemand.

Campus Radio: weg. Weg jonge makers, weg creatieve vrijheid.
Soul & Jazz: weg. Weg nichemuziek, weg diversiteit, weg unieke content.
NPO 2 Extra: weg. Weg kunst en cultuur, weg verdieping.

Dit is geen bezuiniging. Dit is verkwanseling. Dit is gemakzucht. Dit is een politieke dans met ons geld terwijl cultuur, talent en publiek volledig worden genegeerd. De NPO verliest elke verbinding met de samenleving die hem betaalt.

En hoe verdedigt de NPO dit? Efficiëntie. Cluster de omroepen, snijd in zenders, bespaar geld. Alsof efficiëntie een heilig excuus is om alles wat waardevol is kapot te maken. Alsof het publiek geen stem, geen rechten, geen mening heeft. Alsof belastinggeld een onbeperkt potje is dat je mag verspillen.

En wat zegt dit over het beleid? Dat de overheid verantwoordelijk is voor deze puinhoop. Wij financieren de NPO. De overheid laat dit gebeuren. De publieke omroep wordt een bureaucratisch monster, geleid door managers die denken dat zij beter weten wat publiek wil, terwijl ze ondertussen alles vernietigen wat ooit waardevol was.

Dit gaat niet om kleine offers. Dit gaat om een fundamenteel falen van publieke dienstverlening. Dit gaat over een omroep die haar missie vergeet, haar publiek negeert en cultuur verkwanselt. Een organisatie die zichzelf boven de samenleving plaatst, boven talent, boven kunst en boven journalistieke vrijheid.

Wij betalen. Zij snoeien. Wij zwijgen. Zij beslissen. En ondertussen verdwijnt alles wat ooit de publieke omroep de moeite waard maakte: diversiteit, talent, creativiteit, cultuur, verdieping. Alles.

De NPO heeft gefaald. De overheid heeft gefaald. En wij? Wij betalen nog steeds. Voor banen die verdwijnen, voor zenders die verdwijnen, voor kansen die verdwijnen. En voor wat? Voor een “toekomstbestendig bestel” dat niets meer zegt over de samenleving, en alles over efficiëntie en bureaucratisch gemak.

Publieke omroep hoort publiek te dienen. Niet zichzelf. Niet efficiëntie. Niet bureaucratie. Publiek. En dat doet de NPO niet. Niet nu. Niet ooit.