Soms kom je mensen tegen die je meteen irriteren, en bij mij is dat Lale Gül. Het is niet zozeer één ding, maar een opeenstapeling van alles wat ik gewoonweg niet kan waarderen. Haar manier van doen voelt vaak geforceerd, alsof elke glimlach en elke opmerking een zorgvuldig ingestudeerd scriptje is, ontworpen om te imponeren.

En toch moet ik toegeven: ze is dapper. Heel dapper zelfs. Dagelijks bedreigingen krijgen omdat je je durft te keren tegen de islam vraagt lef, moed en doorzettingsvermogen. Daar kan niemand omheen.

Maar betekent dat automatisch dat je een duider moet zijn van alles wat er misgaat in de wereld? Dat je moet fungeren als dé stem van kritiek, alsof jouw ervaring universeel is? Daar wringt bij mij de schoen. Vaak komt het over alsof veel van haar uitspraken rechtstreeks uit Twitter-tweets van anderen komen, en dat ze deze overneemt zonder er zelf echt een nieuwe gedachte aan toe te voegen. Het voelt alsof authenticiteit is ingewisseld voor een rol die groter is dan zijzelf.

Misschien ben ik te kritisch. Misschien zijn er mensen die haar fantastisch vinden. Maar voor mij blijft Lale Gül een voorbeeld van iemand die dapper is, ja, maar die je niet automatisch tot autoriteit maakt. Moedig zijn betekent niet dat je alles automatisch beter weet. En ja, ik vind haar op die manier gewoon slecht.