Wie wordt er nu gediscrimineerd?

De spreidingswet. Het woord klinkt onschuldig, bijna netjes. Maar in de praktijk betekent het dat gemeenten tegen hun zin asielzoekers moeten opvangen. Burgemeesters die hun inwoners horen zeggen: "wij willen dit niet" krijgen van Den Haag simpelweg te horen: "het moet." Democratie? Vergeet het maar.

En zo zien we steeds vaker azc’s, opvang in hotels en zelfs cruiseschepen. Mensen krijgen maaltijden, begeleiding, voorzieningen. Sommigen lopen op fatbikes rond. Ondertussen worstelt een groot deel van de eigen bevolking om gewoon een dak boven het hoofd te hebben.

Neem jongeren van 20 of 30 jaar. Ze wonen nog bij hun ouders op zolder omdat er geen woningen beschikbaar zijn. Niet omdat ze dat willen, maar omdat de huizenmarkt is vastgelopen. En wanneer ze dan eindelijk kans maken, horen ze dat statushouders voorrang krijgen.

Ik spreek uit ervaring. Zelf betaal ik €1100 per maand voor een studio van 30m². Dat is wat er overblijft voor Nederlanders die zelfstandig willen wonen: kleine, dure plekken. En dat terwijl nieuwkomers de sleutel krijgen van een sociale huurwoning waar Nederlanders jaren op moeten wachten.

Dus nogmaals de vraag: wie wordt hier eigenlijk gediscrimineerd?

De Nederlander die belasting betaalt, jarenlang netjes ingeschreven staat en tóch achteraan moet aansluiten.

De politiek in Den Haag mag er mooie woorden aan geven, maar in de praktijk voelt het steeds vaker alsof Nederlanders tweederangs burgers worden in hun eigen land.