De verkiezingen komen eraan, en dus barst het televisieseizoen van de politiek weer los. De debatten, de talkshows, de filmpjes vol glimlachende lijsttrekkers — het hoort er allemaal bij. In theorie om de kiezer te informeren. In werkelijkheid om hem te verleiden.

Want zeg nu zelf: wanneer was de laatste keer dat iemand een debat won dankzij een goed onderbouwd plan?

Nee, de winnaar is degene met de beste oneliner.

Politiek is allang geen strijd van ideeën meer, maar een strijd om zendtijd.

Wie het slimst glimlacht, wie zijn tegenstander op het juiste moment onderuit haalt, wie één zin weet te scoren die viraal gaat — die wint.

We hebben het al vaker gezien.

Mark Rutte die ooit beloofde dat “iedere Nederlander duizend euro” zou krijgen — een zinnetje dat hem de verkiezingsoverwinning opleverde.

Iedereen lachte, vond het sympathiek, en geloofde dat het wel goed zou komen.

Totdat bleek dat die duizend euro nooit kwam.

Maar ja, tegen die tijd was het stemhokje al gesloten.

Of Rutte’s beroemde “Doe normaal, man!” richting Wilders — niet bepaald een beleidsvoorstel, maar wel een moment dat het debat domineerde.

Het werd herhaald in nieuwsitems, talkshows en memes.

En de kiezer? Die kreeg vooral een gevoel, geen visie.

En precies daar zit het probleem.

We krijgen debatten vol meningen, sneren en ingestudeerde emoties — maar geen antwoorden op de echte vragen.

Hoe lossen we de woningnood op?

Wat doen we met de zorg die piept en kraakt?

Wie durft eerlijk te zeggen wat er nodig is om de staatsschuld, het klimaat en migratie echt aan te pakken?

Na de verkiezingen zal het ritueel zich herhalen.

De winnaars claimen “de stem van het volk”, de verliezers zeggen dat ze “signalen serieus nemen”.

Dan volgen de formatiegesprekken — weken, soms maandenlang.

De beloftes vervagen langzaam, net als die duizend euro ooit.

En uiteindelijk krijgen we weer compromissen, coalities en half uitgevoerde plannen.

Tot het volgende debat.

Dan beginnen we opnieuw: nieuwe gezichten, nieuwe leuzen, nieuwe hoop.

En weer diezelfde vraag: wie wint de show?

Misschien ligt het niet eens aan de politici. Misschien ligt het aan ons.

Wij willen vermaakt worden. We delen de filmpjes van de hardste uithalen, de scherpste zinnen, de mooiste lach.

We vergeten dat politiek niet bedoeld is als amusement, maar als bestuur.

Maar zolang de oneliner belangrijker blijft dan de oplossing,

en de belofte belangrijker dan de uitvoering,

zal de politiek steeds meer lijken op een toneelstuk —

met applaus, camera’s en een publiek dat allang weet hoe het afloopt.