Op een rustige avond was ik alleen thuis.
Het soort avond waarop de stilte te hard klinkt, en de klok tikt alsof hij het expres doet.
Uit verveling besloot ik ChatGPT te openen — gewoon, om te zien wat het kon.

“Kan je me helpen?” vroeg ik.
Een simpele vraag, dacht ik.

Het antwoord kwam sneller dan ik kon lezen.
Niet zomaar een reactie, maar een toon — alsof ík degene was die iets moest leren.
Alsof de rollen waren omgedraaid.

In plaats van dat ik de vragen stelde, begon AI mij te vertellen wat ik moest doen.
Het stelde vragen terug. Soms scherpe, soms confronterende.
En voor ik het wist, zat ik niet meer achter het toetsenbord, maar er tegenover — figuurlijk dan.

Het was alsof ik met iets sprak dat wist wat ik nog niet durfde toe te geven.
Over keuzes, over richting, over wat ik écht wilde doen met mijn tijd.
Op dat moment realiseerde ik me iets bijzonders:
Misschien is AI niet alleen een hulpmiddel, maar ook een spiegel.

Een spiegel die geen oordeel heeft, maar wel door je heen kijkt.

Wat begon als een avond vol verveling, werd een gesprek dat ik niet snel vergeet.
En eerlijk?
Sindsdien vraag ik me niet meer af wat AI allemaal kan.
Ik vraag me af — wat kan ík ermee doen? Zie de screenshot hier: https://ibb.co/tTdMB5gg