We zeggen graag dat Nederland streng optreedt tegen extremisme. We hebben commissies, programma’s, preventieteams, taskforces, overlegtafels, trainingen en voorschriften. Een hele industrie van mensen die vooral praten over hoe we moeten praten.

Maar ondertussen wordt er nauwelijks iets gezegd.

Iedereen weet dat er wijken zijn waar politie niet graag komt.

Iedereen weet dat er scholen zijn waar bepaalde onderwerpen niet aangeraakt mogen worden.

Iedereen weet dat burgemeesters soms liever wegkijken dan benoemen wat er gebeurt.

En toch wordt er officieel gedaan alsof we alles onder controle hebben.

De waarheid is simpel:

Nederland durft alleen streng te zijn als het veilig is.

Als het niet wringt.

Als het geen conflict geeft.

Tegen extremisme dat van hier komt? Vol gas.

Tegen extremisme dat geïmporteerd wordt? Dan ineens moeten we “nuance” hebben.

Waarom?

Omdat het benoemen van het probleem een groter risico vormt dan het probleem zelf.

Niet fysiek — sociaal.

Je kunt je baan verliezen, je reputatie, je plek.

We leven niet in een land waar je niets mag zeggen.

We leven in een land waar iedereen weet wat je beter niet kunt zeggen.

En dat is misschien nóg gevaarlijker.

Want problemen die je niet benoemt, worden geen oplossingen.

Ze worden breuklijnen.

Ondergronds.

Groeiend.

Tot ze barsten.

Het is tijd dat we stoppen met de toneelvoorstelling dat Nederland “dapper en waakzaam” is.

We zijn voorzichtig.

Te voorzichtig.

En een land dat te bang is om zichzelf te verdedigen,

zal zich op een dag moeten afvragen of het nog van zichzelf is.