Er wordt vaak gezegd dat Nederland een vrij land is. Dat we leven naar onze eigen normen, onze eigen cultuur, onze eigen humor en ons eigen straatbeeld. Maar wie eerlijk kijkt, ziet dat die vrijheid niet vanzelfsprekend meer is. Die staat onder druk. Niet van buitenaf — maar van binnenuit.

We hebben de afgelopen decennia een ideaalbeeld verkocht gekregen: verschillende culturen kunnen moeiteloos samenleven, zonder aanpassing, zonder duidelijkheid, zonder grenzen. “Diversiteit is onze kracht”, werd het mantra. Maar wat als die diversiteit gepaard gaat met groepen die helemaal geen behoefte hebben aan Nederlandse waarden?

We zien het op straat, in de wijken, in het onderwijs. Scholen waar Sinterklaas verdwijnt, maar het Suikerfeest uitgebreid op het programma staat. Wijken waarin meisjes worden aangesproken op hun kleding, alsof vrijheid ineens een provocatie is. Steden waarin synagogen beveiliging nodig hebben, maar moskeeën niet. Wie dit benoemt, wordt weggezet als “extreem”, “radicaal” of erger: “gevaarlijk”.

Maar het echte gevaar is zwijgen.

Want dit gaat niet over “mensen met een migratieachtergrond”. Dit gaat niet over afkomst. Dit gaat over ideologie. Een ideologie die niet naast onze vrijheden wil bestaan, maar eroverheen wil groeien. Een ideologie die niet zegt: “Ik respecteer jouw manier van leven”, maar: “Jij moet je aanpassen aan de mijne.”

De vraag is niet meer of islamisering invloed heeft op Nederland. De vraag is hoe ver het mag gaan.

Hoe lang nog kunnen wij:

Onze dochters laten kiezen hoe zij zich kleden?

Onze kinderen laten opgroeien zonder religieuze druk?

Vrij spreken zonder bedreiging of intimidatie?

Kritiek uiten zonder politiebezoek of aangifte?

Vrijheid is geen natuurverschijnsel. Het is een keuze. En een grens.

Nederland hoeft geen hekel te hebben aan nieuwkomers. Nederland heeft een hekel aan het verliezen van zichzelf.

Dus de keuze is nu:

Waken we over onze cultuur?

Of laten we haar langzaam wegzinken, net zoals zoveel Europese steden dat al zagen gebeuren?