De vrijspraak van Jan Roos is meer dan een juridische uitspraak. Het is een signaal. Een signaal dat in Nederland het vrije woord nog niet volledig is weg-gepolijst door politieke correctheid, activistische lobby’s of publieke verontwaardiging die als wapen wordt ingezet.

Roos werd neergezet als een gevaarlijke oproerkraaier, terwijl hij in werkelijkheid deed wat een journalist hoort te doen: scherpe kritiek leveren, macht uitdagen en misstanden benoemen. Maar in een tijd waarin ‘aanstoot nemen’ een olympische sport is geworden, werd hij ineens het doelwit.

De rechter heeft nu gezegd: tot hier en niet verder. Kritiek is geen opruiing. Een mening is geen misdrijf. En politieke onvrede uitspreken maakt je geen extremist.

Toch moeten we ons afvragen waarom deze zaak überhaupt zo ver heeft kunnen komen. Hoe kan het dat Justitie tijd, geld en energie stopt in het vervolgen van een columnist, terwijl echte bedreigingen en echte criminaliteit soms maanden blijven liggen? Wat zegt dit over de staat van ons debat? Over de ruimte die Nederlanders nog hebben om zonder angst hun mening te delen?

De vrijspraak is een opluchting, maar geen overwinning. Ze laat vooral zien hoe broos het vrije woord is geworden. Vandaag werd Jan Roos vrijgesproken. Morgen kan het een ander zijn. En overmorgen misschien iemand zonder podium, zonder netwerk, zonder advocaat.

Het vrije woord leeft nog — maar het staat onder druk. En de enige reden dat het nog niet is gestorven, is omdat er mensen zijn die, net als Roos, weigeren hun mond te houden.