In Nederland is er één onderwerp dat je meteen in de hoek zet van “extreemrechts”, “complotdenker” of “eng figuur”: de demografische realiteit. Want ja, je mag het niet hebben over omvolking. Maar je hoeft het woord niet eens te gebruiken — de cijfers spreken harder dan elk taboe.

Volgens het CBS is 6% van de Nederlandse bevolking moslim. Dat klinkt misschien klein, totdat je beseft dat dit neerkomt op ruim 1,1 miljoen mensen. En dat percentage groeit. Jaar na jaar. Niet door toeval, maar door twee simpele krachten:

1. Immigratie — een kraan die Den Haag weigert dicht te draaien.

2. Geboortecijfers — Nederlanders krijgen historisch weinig kinderen, terwijl binnen veel islamitische gemeenschappen grote gezinnen de norm blijven.

De gemiddelde Nederlander komt amper boven de 1,5 kind uit. Dat is onder het niveau waarop een bevolking zichzelf in stand houdt. Ondertussen laten CBS-data al decennia zien dat Turkse en Marokkaanse vrouwen gemiddeld meer kinderen krijgen dan autochtone Nederlanders. En ook al daalt het bij de tweede generatie: het blijft structureel hoger dan het Nederlandse kindertal. En het belangrijkste: Nederlanders krijgen te weinig kinderen terwijl andere groepen wél groeien.

Dat is geen mening. Dat is pure wiskunde.

Maar zodra je deze feiten benoemt, schreeuwen de usual suspects: “racisme!”. Alsof getallen emoties hebben. Alsof statistiek discrimineert. Nee — het enige dat discriminatie toont, is het beleid dat de Nederlandse bevolking demografisch laat krimpen, terwijl de moslimpopulatie blijft uitbreiden.

Je mag het niet zeggen, maar iedereen ziet het gebeuren: in meerdere Nederlandse steden is de autochtone bevolking al minderheidspositie aan het innemen. Niet in 2100. Nu al. En de politiek? Die houdt zich doof. Die durft geen harde keuzes te maken. Die offert Nederlandse identiteit op voor hun internationale deug-agenda.

We hoeven niemand te haten. We hoeven niemand te demoniseren. Maar we mogen wél eerlijk zijn:
een samenleving verandert wanneer één groep krimpt en de andere groeit.
Dat heet demografie. Dat heet realiteit. En dat heet toekomst — als we nu niets doen.

Het taboe is niet gevaarlijk.
De cijfers zijn gevaarlijk.
En het feit dat niemand ze durft uit te spreken, is misschien nog wel het gevaarlijkst.