Vandaag was het weer zo’n dag waarop Nederland zichzelf feliciteert. “Lokale ondernemers zijn de ziel van de samenleving,” roept men dan plechtig. Mooie talkshowtaal, maar totaal losgezongen van de werkelijkheid. Want terwijl politici, brancheclubs en lobbygroepen zich tegoed doen aan borrelpraat en fotomomentjes, gaat de lokale ondernemer langzaam maar zeker kapot.

Tijn en Luuk kregen vandaag het 350e keurmerk van @supersupermarkt.

Nou, gefeliciteerd. Een certificaat. Een papiertje. Een sticker voor op de ruit.

Maar lost dat iets op?

Zakt hun energierekening?

Worden de belastingen minder moordend?

Verdwijnen de krankzinnige regels?

Krijgen ze bescherming tegen buitenlandse megabedrijven die hier de markt leegzuigen?

Nee. Helemaal niets.

Ze krijgen alleen een stukje plastic in een lijstje zodat de brancheorganisatie zichzelf op de borst kan kloppen tijdens de #DagVanDeOndernemer.

Pure symboolpolitiek.

Nederland houdt van rituelen die lekker voelen maar niets betekenen.

We zeggen dat we “de lokale ondernemer steunen”, maar ondertussen:

betalen ze zich blauw aan lasten,

worden ze verstikt door regels,

worden ze weggeconcurreerd door platforms die geen cent belasting betalen,

en kijkt de overheid geamuseerd toe alsof het allemaal de bedoeling is.

En dan komen de keurmerken.

De lintjes.

De foto’s met hashtags.

Een toneelstuk waar iedereen aan meedoet – behalve de ondernemers die niet eens tijd hebben voor theater omdat ze moeten knokken om te overleven.

Het is bijna cynisch:

Lokale ondernemers behouden ‘de ziel’ van de regio, terwijl de overheid en lobbyclubs diezelfde ziel elke dag verder uithollen.

Misschien is het tijd dat iemand het gewoon zegt:

Als je echt om ondernemers geeft, stop dan met stickers uitdelen en begin met beleidsverandering.

Tot die tijd zijn keurmerken niets meer dan plakband over een open wond.