Wierd Duk schrijft het al jaren: er groeit in Den Haag een nieuwe politieke klasse die geen enkele band meer heeft met het echte Nederland.

En vandaag zien we precies wat hij bedoelt.

Als je een 30-er bent die altijd politieke baantjes heeft gehad…

Altijd warm, droog en veilig achter een bureau…

Altijd goed betaald, nooit risico, nooit onzekerheid.

Nooit met je poten in de klei.

Nooit ondernemer geweest.

Nooit een gezin onderhouden.

Nooit de stress gevoeld van een eindafrekening die nét niet past.

Maar wél Tweede Kamerlid met een salaris boven de ton.

En misschien zelfs ambitie om Kamervoorzitter te worden — nóg meer macht, nóg meer prestige, nóg meer geld.

En dit soort mensen nemen dus existentiële besluiten over gezinnen die met de helft van hun inkomen moeten overleven.

Hoe kan dat goed gaan?

Het is precies de kloof waar Wierd Duk zo vaak op wijst:

Een politiek vol jonge carrièreklimmers die denken dat Nederland een theoretisch model is.

Dat alles maakbaar is.

Dat er geen gevolgen zijn voor hun abstracte idealen.

Maar ondertussen raakt hun wereldvreemdheid gewone Nederlanders keihard.

Zij beslissen over belastingen, huur, energie, veiligheid — zonder ook maar één dag de realiteit van die beslissingen te hebben meegemaakt.

En dát is gevaarlijk.

Want een land kan niet worden bestuurd door mensen die nooit in dat land geleefd hebben zoals de meeste Nederlanders.

We worden geregeerd door CV’s — niet door mensen.

En zolang die nieuwe politieke klasse elkaar blijft benoemen, beschermen en promove-ren, blijft de afstand tot de samenleving alleen maar groeien.

Hoe moet dat ooit goed gaan?