door Vince Van Holstein

Nederland lijkt één ding niet meer te bouwen: huizen voor eigen mensen.

Starters kunnen nergens terecht, gezinnen wachten jaren op een huurwoning, senioren zitten vast in te grote huizen. Maar zodra het om opvang gaat, kan alles ineens wél: nieuwbouw, ombouw, noodopvang die nooit tijdelijk blijkt — miljoenenprojecten die in razend tempo worden doorgedrukt.

Het is geen toeval. Het is beleid.

Een politieke keuze die al jaren wordt ontweken in Den Haag: Nederland gedraagt zich als een immigratieland, zonder dat Nederlanders ooit het gesprek mochten voeren of zij dat eigenlijk wel willen.

---

Nieuwbouw-AZC’s: stille uitbreidingen die onder de radar worden gehouden

In Nuenen komt nieuwbouw voor zo’n 159 asielzoekers.

Niet tijdelijk, niet experimenteel — gewoon een vast centrum dat jarenlang blijft staan.

In heel Nederland zie je vergelijkbare projecten. Gemeenten noemen het “kleinschalige opvang”, alsof dat de pijn verzacht. Maar nieuwbouw is nieuwbouw. Het is structurele uitbreiding van een systeem dat nu al kraakt.

---

Ombouw: lege kantoren worden opvangfabrieken

Waar voor Nederlandse starters geen enkele snelheid te vinden is, worden kantoren in recordtempo omgebouwd tot opvanglocaties.

In Utrecht wordt een oud kantoor aan de Europalaan omgetoverd tot opvang voor bijna 400 mensen.

In Woerden krijgt het voormalige Campina-gebouw een nieuwe bestemming: geen werkgelegenheid, geen woningbouw, maar opvang voor honderden asielzoekers.

In Hengelo gebeurt het onvoorstelbare: het oude stadskantoor wordt een gigantische opvang voor bijna 1.000 mensen.

Gemeenten sluiten deals, COA betaalt miljoenen, en de burger?

Die ziet zijn buurt veranderen, zonder ooit te zijn gevraagd.

---

“Tijdelijk” bestaat niet meer — het is een politiek trucwoord

Noodopvang wordt altijd verkocht als tijdelijk, maar iedereen weet hoe het werkt:

1. Eerst een sporthal.

2. Dan containers.

3. Dan een verlenging.

4. Dan een “structurele oplossing”.

5. En voor je het weet is het een permanente voorziening.

Zeggen dat het tijdelijk is, is puur politiek damage control.

---

Het echte probleem: bestuurders die meer meebuigen met Brussel dan met hun eigen bevolking

Nederland voert geen eigen immigratiebeleid meer. Het volgt EU-richtlijnen, verdragen, en de druk van internationale organisaties. Lokale overheden krijgen opdrachten van bovenaf en worden gedwongen plekken te leveren.

Het gevolg:

de druk op scholen stijgt,

huisartspraktijken zitten overvol,

sociale huur loopt vast,

en buurten veranderen sneller dan men aankan.

En toch blijft de politiek doen alsof dit allemaal “onvermijdelijk” is.

Maar niets hiervan is onvermijdelijk.

Het is een keuze.

---

De gevolgen voor gewone Nederlanders worden genegeerd

De vraag die nooit gesteld mag worden in Den Haag:

Hoeveel opvang kan Nederland eigenlijk aan zonder dat de samenleving uit balans raakt?

Hoeveel extra zorgcapaciteit is nodig?

Hoeveel woningen moeten erbij?

Hoeveel veiligheidscapaciteit?

Hoeveel druk kan een wijk aan voordat de draagkracht breekt?

Als je daarover begint, krijg je te horen dat je “tegen vluchtelingen” bent.

Maar nee — het is simpelweg gezond verstand: een land heeft grenzen aan zijn capaciteit, en het is de taak van de overheid die te bewaken.

Nu lijkt het alsof men de grens gewoon oprekt, iedere keer een stukje verder, totdat het misgaat.

---

Nederland bouwt geen oplossingen — het bouwt problemen voor later

Met elke nieuwe locatie herhaalt zich hetzelfde scenario:

te weinig communicatie,

te veel snelheid,

zorgen die worden weggewuifd,

en burgemeesters die zeggen dat “het moet van Den Haag”.

En over tien jaar verbaast men zich weer dat integratie mislukt, dat er parallelle samenlevingen ontstaan, dat er spanningen zijn in wijken die ineens honderden nieuwe bewoners kregen zonder voorbereiding.

---

Wat er zou moeten gebeuren — maar niemand in Den Haag durft het uit te spreken

1. Grenzen opvangen begint bij grenzen bewaken.

Als instroom blijft groeien, kun je bouwen wat je wil — het is dweilen met de kraan open.

2. Opvang moet beperkt, tijdelijk en kleinschalig worden — geen ombouwfabrieken voor duizend mensen.

3. Voor eigen mensen moet eerst worden gebouwd.

Starters, gezinnen, ouderen: zij horen niet achteraan te staan in hun eigen land.

4. Gemeenten moeten kunnen weigeren — niet gedwongen worden.

5. Het aantal opvangplekken moet gekoppeld worden aan échte draagkracht, niet aan politieke druk of EU-afspraken.

---

De kern van het probleem: niemand durft eerlijk te zijn

Het kabinet doet alsof Nederland de opvang “structureel op orde” wil krijgen.

Maar wat er werkelijk gebeurt, is dat de opvang wordt uitgebreid omdat de instroom te hoog blijft — en geen partij met bestuurlijke macht durft dat hardop te zeggen.

Politici houden vast aan het praatje dat “Nederland humaan moet blijven”, maar vergeten dat een samenleving alleen humaan kan zijn als zij eerst stabiel is.

---

Conclusie: Nederland bouwt wél — maar niet voor zijn eigen burgers

Deze bouwgolf zegt één ding:

Nederland wil blijkbaar een opvangland zijn.

Of beter gezegd: onze bestuurders willen dat.

En de gewone Nederlander mag toekijken hoe zijn wijk verandert, zijn woning onbetaalbaar wordt en zijn kinderen op school in klassen zitten waar geen docent meer te vinden is.

Zolang Den Haag weigert het gesprek te voeren over instroom en grenzen, blijft dit doorgaan.

Nederland bouwt.

Maar het bouwt niet voor jou.