NRC houdt graag het beeld in stand dat zij boven de politiek staat. Onafhankelijk. Neutraal. Betrouwbaar. Ze noemen het journalistiek — maar wat hier gebeurde, was macht uitoefenen zonder mandaat.

In het geval-Wijers fungeerde de krant niet als verslaggever, maar als executieplatform. Een suggestie werd feit, een kop werd oordeel, en een reputatie werd gesloopt. Dat het daarna niet bleek te kloppen, deed er niet meer toe. De schade was al aangericht. Rectificaties zijn voor archieven. Machtsuitoefening gebeurt in real time.

En precies daar zit het probleem: media die beweren controleurs van de macht te zijn, zijn zélf macht geworden. Zonder verkiezing, zonder toezicht, zonder consequenties. Ze schuiven politieke grenzen, bepalen acceptabel gedrag en verwijderen wie daarbuiten valt.

Kritiek daarop wordt moreel afgestraft. Wie vragen stelt, “ondermijnt de persvrijheid”. Wie patronen benoemt, is “gevaarlijk”. Dat is geen journalistiek debat meer, dat is zelfbescherming.

Een democratie kan leven met fouten. Wat zij niet kan verdragen, is een machtsblok dat weigert toe te geven dát het macht is. NRC hoeft niet perfect te zijn. Maar eerlijk zou helpen. Zeg dan dat je meespeelt. Zeg dan dat je invloed uitoefent.

Want doen alsof je neutraal bent terwijl je mensen breekt, is geen journalistiek.

Het is gezag zonder legitimiteit.