Volgens NRC moet Dilan Yesilgöz “het hoofd buigen”. Dat is geen mening, dat is een bevel. Wie rechts is en niet kruipt, krijgt de zweep van de morele elite. Sheila Sitalsing noemt het beschaving — iedereen met een ruggengraat noemt het machtsmisbruik.

Dit is niet schrijven, dit is afstraffen.

Yesilgöz wordt niet bekritiseerd om beleid of inhoud, maar om houding. Ze durft zich niet onderdanig genoeg op te stellen tegenover links. En dát is in NRC-ogen de doodzonde.

Links hoeft niets uit te leggen.

Links hoeft niets te verantwoorden.

Links is bestuur.

GroenLinks-PvdA — een partij die flirt met activisme, open grenzen, klimaatdwang en identiteitsdenken — heet bij NRC “keurig links-progressief”. JA21 wordt “donkerbruin”. Niet op basis van feiten, maar op basis van gewenste hiërarchie.

Want dit gaat niet over extremisme.

Dit gaat over wie macht mag hebben.

De suggestie dat rechts eerst moet buigen voordat het serieus genomen wordt, is een openlijk anti-democratische gedachte. Verkiezingen tellen pas mee als ze links bevallen. De rest is “gevaarlijk”, “onfatsoenlijk” of “onverantwoordelijk”.

NRC gedraagt zich al jaren niet als waakhond van de macht, maar als poortwachter. Wie de juiste waarden herhaalt, mag regeren. Wie daarvan afwijkt, wordt persoonlijk kapotgeschreven.

En dan die ironie:

een krant die elke kritiek op links als “polarisatie” afdoet, slingert zonder gêne de term “koningin van Seba” de wereld in. Dat is geen debat — dat is propaganda met pen.

Dus nee: Yesilgöz hoeft niet te buigen.

Rechts hoeft niet te kruipen.

En Nederland is geen eigendom van NRC-columnisten.

Wie hier werkelijk denkt boven alles en iedereen te staan, zit niet in de politiek.

Die schrijft erover.