Nederland glijdt weg. Niet langzaam, maar met volle vaart, terwijl de mensen die aan het stuur horen te zitten drukker zijn met persmomentjes, praatprogramma’s en damage control dan met het land besturen. We zitten midden in een crisis die niemand officieel crisis durft te noemen, maar waar iedere gewone Nederlander allang in leeft.

De straat verandert. De sfeer verandert. De regels veranderen — maar alleen voor sommige groepen.

En niemand in Den Haag lijkt het nog te durven benoemen.

De mensen zien het. De politiek niet.

Iedere dag verschijnen er nieuwe incidenten: intimidatie, agressie, groepsgedrag dat complete wijken overneemt. Van OV tot winkelstraten, van parken tot buurten waar agenten alleen nog met versterking durven te komen. Het is geen uitzondering meer, het is de nieuwe standaard.

Maar wie dit benoemt, krijgt meteen het labeltje “extreem” opgeplakt.

Alsof het benoemen van de realiteit erger is dan de realiteit zelf.

Het gezag is weg. De angst is terug.

Wat er nu gebeurt? Heel simpel:

De grenzen staan open.

De instroom is groter dan het draagvlak.

De handhaving is te bang om te handhaven.

En de burger is de dupe — elke dag opnieuw.

We hebben een overheid die vooral wil bemiddelen in plaats van begrenzen. Een overheid die liever appeasement speelt met probleemgroepen dan opkomt voor de mensen die dit land draaiende houden.

De Nederlander moet zich aanpassen.

De nieuwkomer hoeft niks.

Dat is de scheefgroei die iedereen ziet en niemand mag benoemen.

De balans is weg — en dat voel je overal

Als je ziet dat een buschauffeur geïntimideerd wordt, dat winkelpersoneel wordt bedreigd, dat steden onveilig voelen na zonsondergang, dan weet je dat de fundamenten scheuren.

En ondertussen blijft de politiek zeggen dat het “meevalt”, “incidenten zijn”, of dat het “beleving” is.

Alsof miljoenen Nederlanders collectief aan het hallucineren zijn.

Nee — de realiteit is hard.

En het land is murw geslagen.

De vraag is niet meer: wát er gebeurt. De vraag is: wanneer breekt het?

We leven in een tijd waarin de overheid het vertrouwen van de burger heeft verspeeld.

Waarin de mensen zelf maar moeten hopen dat het goed komt, omdat niemand ze nog beschermt tegen de chaos die langzaam maar zeker normaliseert.

Nederland staat op een kruispunt:

Of we durven eindelijk te zeggen wat iedereen allang ziet.

Of we blijven wegkijken tot de samenleving helemaal kapot is geregeerd door lafheid, naïviteit en politieke correctheid.

De tijd van zachte woorden is voorbij.

Dit land heeft geen excuses meer nodig — het heeft leiderschap nodig.

Echt leiderschap.

En snel.