Door: Vince van Holstein

Er was een tijd dat Gordon écht kon zingen. Een tijd waarin zijn stem zó krachtig was dat je even vergat dat hij tussendoor ook nog op televisie zat te huilen, vloeken of ruzie maken. Hij begon als zanger, werd BN’er, daarna tv-presentator, slachtoffer, schreeuwer, punchline, Dubai-bewoner, slachtoffer opnieuw – en ergens onderweg verloor hij zijn grootste talent: relevantie.

Gordon is een fenomeen op zich. Een mens met charisma, timing, een scherpe tong en – laten we eerlijk zijn – een gevoel voor show dat je niet kunt aanleren. Maar het probleem met Gordon was nooit zijn talent. Het was zijn onstuitbare drang naar de spotlight, zelfs als die hem volledig verblindde.

Want waar ging het mis? Was het bij het twintigste tv-programma waarin hij zichzelf speelde? Bij het tiende liefdesdrama met camera’s erbij? Of bij de zoveelste “afscheidsaankondiging” die hij zelf niet serieus nam?

Misschien ging het mis toen hij z’n carrière begon te regisseren als een soap: elke week een cliffhanger, maar niemand die nog kijkt. De kijker moe, de media cynisch, en Gordon? Die bleef Gordon. Schreeuwend op social media. Vertrekkend uit Nederland. Dan weer terug. Dan weer boos. Dan weer op dieet. Dan weer met een nieuwe hond, tattoo of trauma.

Zijn afglijdende imago heeft hij niet te danken aan één fout. Het was een opeenstapeling van zelfgecreëerde drama’s, publieke ruzies en een zekere verslaving – niet alleen aan middelen, maar vooral aan aandacht.

In plaats van ouder te worden met stijl, koos Gordon voor een permanente midlifecrisis in HD-kwaliteit. En dat is tragisch, want ergens diep onder die filters en façade zit nog steeds een vakman. Iemand die het wél kon. Die het misschien nog steeds kan – als hij eindelijk besluit te kiezen voor rust, waarheid en een beetje minder Gordon.

Vandaag Inside: drama met ondertiteling

Een absoluut dieptepunt – of hoogtepunt, afhankelijk van je gevoel voor camp – was zijn optreden bij Vandaag Inside. Daar zat hij dan: trillend van morele verontwaardiging, gekwetst door grappen, verontwaardigd over woorden, snakkend naar begrip. Alsof de mannen aan tafel verplicht waren om hem op een kussen van complimenten binnen te dragen.

Het was televisie op z’n pijnlijkst én z’n eerlijkst: een man die ooit applaus kreeg om zijn stem, krijgt nu enkel nog aandacht door zijn gekwetstheid. Gordon was daar niet de gast – hij was de uitzending. Het decor mocht weg, de camera kon op één shot blijven staan. Tranen in full HD, verontwaardiging in surround sound.

Maar goed. Dat zou dan wéér een comeback worden. En laten we eerlijk zijn: we kennen het script inmiddels uit ons hoofd.