Door: Vince van Holstein

De wolf is terug. Niet als sprookjesfiguur, niet als bedreigde diersoort op een plaatje in het biologieboek — maar als bijtend roofdier in een bos waar jij met je kind wandelt. Afgelopen week werd een zesjarige jongen meegesleurd door een wolf op de Utrechtse Heuvelrug. Niet gebeten uit angst. Niet verdwaald of verward. Meegesleurd. Richting het struikgewas. Richting een nachtmerrie.

Toch hoor je ze weer: de experts, de biologen, de wolvenfluisteraars. “De wolf handelde naar zijn aard.” Alsof dat iets verzacht. Alsof de natuur altijd boven gezond verstand gaat. Alsof we met open armen moeten toekijken hoe een roofdier zich nestelt in onze natuurgebieden — en dus ook in onze leefomgeving.

Nederland is geen wildernis. Het is een dichtbevolkt lapje asfalt met hier en daar een stukje bos waar we met onze kinderen wandelen, onze honden uitlaten en fietsen over aangelegde paden. Daar hoort geen roofdier thuis dat zijn natuurlijke schuwheid voor mensen allang verloren heeft. Dit is geen Yellowstone. Dit is de Utrechtse Heuvelrug.

We bouwen wolvenhekken om schapen te beschermen. Wat bouwen we voor onze kinderen? Is het volgende plan een “kinderslot” voor wandelpaden?

En dan dat gekoketteer met biodiversiteit. “De wolf is belangrijk voor het ecosysteem.” Ja, vast. Maar misschien moeten we eerst even bedenken welk ecosysteem dat precies is. Eén waarin kinderen worden aangevallen? Waarbij recreatiegebieden ineens risicogebieden worden?

Wat is de volgende stap? Een bordje bij de ingang van het bos: “Betreden op eigen risico — kans op wolvenaanval”? Of gaan we gewoon wachten tot er doden vallen?

Laten we ophouden met het romantiseren van de wolf. Hij is geen symbool van wildernis of natuurherstel. Hij is een roofdier dat zich aanpast, net als wij. Alleen met één verschil: wij horen verantwoordelijkheid te nemen. En als dat betekent dat probleemwolven afgeschoten moeten worden, dan is dat geen natuurhaat — maar realiteitszin.

De wolf is terug. Prima. Maar als hij niet leert ons te vrezen, moeten wij leren hem te verwijderen.