Door Vince van Holstein

Er was een tijd dat Wybren van Haga voorkeursstemmen verzamelde alsof het Pokémon-kaarten waren. Huisarts, ondernemer, Kamerlid — hij had het allemaal. En toen richtte hij zijn eigen partij op: Belang van Nederland. Een partij die zich profileerde als de rechtse, rationele tegenhanger van het politieke midden. Geen fratsen, geen woke-theater, maar gezond verstand en ondernemerslogica.

En tóch hoor je er bijna niemand meer over.

Hoe kan dat? Hoe kan een partij die zegt te staan voor lagere lasten, nationale soevereiniteit en harde actie op immigratie, zo snel van het toneel verdwijnen?

Om dat te begrijpen, moeten we terug naar het begin — of eigenlijk: naar het moment waarop Van Haga brak met Thierry Baudet.

Want ja, Van Haga was ooit hét uithangbord van Forum voor Democratie. Hij werd binnengehaald als zelfstandig denker met ondernemerservaring. Maar na de zoveelste uitglijder van Baudet — over virussen, complotten, antisemitisme of iets dat daarop leek — trok Van Haga de stekker eruit. Hij wilde geen onderdeel meer zijn van het circus. Geen partijlijn volgen die elk kwartaal veranderde. Geen leider steunen die liever provoceerde dan bouwde.

Die keuze werd door sommigen als laf gezien. Door anderen juist als moedig. Want eerlijk is eerlijk: je moet ballen hebben om je rug recht te houden in een partij waar de leider álles bepaalt. Van Haga koos voor onafhankelijkheid. Voor consistentie. Voor inhoud.

En zo ontstond Belang van Nederland.

Laten we beginnen met de pluspunten. BVNL heeft een scherp oog voor de pijnpunten van gewone Nederlanders. Ze benoemen wat veel partijen ontwijken: de woningmarkt die kraakt onder immigratiedruk, de middenklasse die wordt uitgeknepen, de ondernemer die verzuipt in regels. En ze doen dat zonder excuus-taal of moreel verheven gebrabbel. Dat is verfrissend — zeker in een landschap waar partijen liever vergaderen over genderneutrale straatnaambordjes dan over betaalbare woningen.

En ja, Van Haga is huisbaas. Een “huisjesmelker”, roepen zijn critici met dedain. Maar is dat werkelijk een diskwalificatie — of juist een teken dat hij weet waar het pijn doet? Hij weet hoe de praktijk werkt: dat bouwen niet loont onder het huidige regime, dat vergunningen eindeloos duren, en dat verhuurders worden behandeld als geldwolven terwijl zij simpelweg leveren waar de overheid faalt. Hij kent het systeem van binnenuit. En dat is meer dan je kunt zeggen van de gemiddelde vergadertijger in Den Haag.

Zijn pleidooi voor deregulering is dan ook niet zomaar neoliberaal geneuzel — het is een roep om realiteitszin.

Maar dan de keerzijde: zichtbaarheid. Of beter gezegd, het gebrek daaraan.

De partij blijft hangen in de marge van het debat. Niet vanwege gebrek aan standpunten, maar vanwege gebrek aan podium. De media nodigen liever hun karikaturen uit — de schreeuwers, de relzoekers, de loopgravenstrijders. Van Haga is geen typetje, geen klikmagneet. Hij is droog, zakelijk, inhoudelijk — en dat verkoopt nu eenmaal minder goed dan een Baudet in complot-modus of een Timmermans met morele migraine.

Ook politiek strategisch ontbreekt het aan momentum. Van Haga speelt niet mee in de dagelijkse mediaoorlogjes. Hij schopt zelden wild om zich heen. Geen TikTok-clips met stemverheffing. Geen ideologische campagnes met eigen merchandise. En dat is ergens bewonderenswaardig — maar het werkt wel tegen hem.

Tel daarbij op dat BVNL zich tijdens corona fel keerde tegen het beleid — iets wat veel kiezers juist óf te heftig óf te laat vonden — en je krijgt een partij die net buiten de mainstream valt. Net te serieus voor de boze burger, net te uitgesproken voor de bange middenpartij.

En toch… het zou zonde zijn als Belang van Nederland definitief wordt weggezet als voetnoot. Juist omdat ze wél thema’s aankaarten waar anderen omheen draaien. Omdat ze wél weten hoe een huis gebouwd moet worden — niet alleen hoe je erover debatteert. Omdat ze wél ondernemers vertegenwoordigen — in plaats van hen te zien als melkkoe. En omdat er in Nederland ruimte is voor partijen die niet schreeuwen om aandacht, maar simpelweg hun werk willen doen.

Dus ja, misschien is BVNL even uit beeld. Maar wie goed kijkt, ziet dat ze nog altijd zeggen wat velen denken. En wie weet komt er een moment waarop inhoud weer wint van imago.

En dan is Van Haga weer gewoon die man die voorkeursstemmen vangt — en geen randverschijnsel meer is.