Door Vince van Holstein

Vanaf volgend jaar krijgen basisscholen een verplichte “genderdiversiteitweek”. Want ja hoor: niks belangrijker dan een zesjarige uitleggen dat hij ook een genderneutrale panfluit kan zijn, als hij zich daar goed bij voelt.

Rekenen? Nee joh. Biologie? Not done. Gewoon vijf dagen lang kleurplaatjes van regenbogen en les in hoe je je als “genderfluïde elf” veilig voelt op het schoolplein.

Kinderen die vorige week nog dachten dat een banaan kon praten in Paw Patrol, moeten nu nadenken over hun “genderexpressie”.
Serieus?

We zijn het punt voorbij waarop dit nog grappig is. De school is geen speeltuin meer, maar een social engineering-lab. En onze kinderen zijn de proefkonijnen.

En natuurlijk: als je zegt dat je dit niet normaal vindt, dan ben je “ouderwets”, “exclusief” of – mijn favoriet – “een gevaar voor de inclusieve samenleving”. Terwijl jij gewoon denkt:
Laat m’n kind z’n kleurboek afmaken zonder dat de juf vraagt welk pronoun hij daarbij voelt.

De politiek noemt het “onderwijsvernieuwing”. Ik noem het een identiteitscrisis met subsidie.

Misschien moeten we kinderen gewoon weer leren fietsen, praten met elkaar en ruzie maken over wie er mag schommelen – in plaats van zich af te vragen of ze zich vandaag een vos voelen of een vaas.

Laat kinderen kind zijn.
Laat ouders opvoeden.
En laat die klaslokalen, alstublieft, met rust.