Thierry Baudet: comeback of zelfdestructie?

Door Vince van Holstein

Even leek het alsof Thierry Baudet zijn tweede adem had gevonden. Aan tafel bij Wilfred Genee was hij niet de warrige professor die te diep in het glas en de complotten had gekeken, maar de oude Thierry: scherp, fel en messcherp in zijn formuleringen. Je kon zien dat hij wist dat dit een kans was om zijn naam te herstellen. En eerlijk is eerlijk: hij greep ’m. Kijkcijfers door het dak, reacties positief — het leek bijna op een politieke wederopstanding.

Maar FVD en rust? Dat gaat samen als water en olie. Nog geen week later stond Thierry in de Kamer tijdens het debat over Gaza. En opnieuw: een goed doordachte, volwassen reactie. Geen dom geroep, geen kermisretoriek, maar een analyse die de meeste collega’s niet eens kúnnen geven.

En toch… iedereen die FVD volgt, weet wat er vaak daarna komt: een rel, een bizarre tweet, een ruzie binnen de partij. Het is alsof Baudet zichzelf keer op keer wil saboteren. Alsof hij liever de enfant terrible blijft, dan dat hij de kans grijpt om de staatsman te zijn die hij soms laat zien.

Thierry kan winnen. Maar soms lijkt het alsof hij liever applaus krijgt van zijn eigen kringetje, dan dat hij Nederland overtuigt. En zo blijft hij gevangen tussen twee rollen: de briljante denker en de politieke brandstichter.

De vraag is: hoe lang duurt het deze keer voordat hij weer zelf het vuur aansteekt?