PVV: van proteststem naar prestatie-angst

Door Vince van Holstein

Er was een tijd dat op PVV stemmen voelde als een middelvinger naar de hele politieke kliek. Wilders stond daar, met z’n stapel A4’tjes, als de enige die durfde te zeggen wat anderen niet eens dachten. Migratie? Stoppen. Islam? Probleem benoemen. Brussel? Weg ermee. Korte, harde zinnen – en een stem die de zaal deed trillen.

Maar nu? Nu voelt het eerder als een proteststem tegen je eigen geduld. Want de PVV is groot geworden met beloftes, maar blijft klein in uitvoering. Elke keer als Wilders de kans krijgt om te leveren, belandt hij ofwel in een politieke vechtscheiding, ofwel in een compromis waar geen kiezer op zat te wachten.

En ja, ik hoor het Wilders zeggen: “Ze laten ons niet regeren.” Maar hoeveel verkiezingen, debatten en mediagevechten moeten we nog kijken voordat de PVV beseft dat politiek ook gewoon leveren is?

Het probleem is simpel:

• Te hard als je wilt meeregeren.

• Te zacht als je wilt opvallen.

• En te veel hetzelfde verhaal: migratie, islam, migratie, islam, repeat.

Ooit was dat fris en rebels. Nu is het een Spotify-playlist die je na tien keer skipt. Ondertussen lopen partijen als BBB met de boerenstem weg, pikt NSC de “verstandig-rechts” kiezers in, en koopt de VVD de rest op met loze beloftes in een net pak.

En toch… de PVV staat nog steeds bovenaan in de peilingen. Niet voor niks. Want als het gaat om het benoemen van wat veel Nederlanders denken maar niet durven zeggen, is Wilders nog altijd kampioen. Hij spreekt de taal van de borreltafel én de bouwkeet. Alleen: borrelpraat is leuk, maar ooit wil je ook zien dat er een weg wordt aangelegd.

Misschien is dat de ironie: de man die altijd zei dat hij voor het volk vocht, verliest nu mensen omdat hij te veel blijft vechten, en te weinig wint. Maar zolang de rest van Den Haag nog steeds doet alsof migratie geen probleem is, blijft Wilders gewoon de grootste.