Van Donetsk naar Alaska – hoe Poetin alvast zijn trofee claimt

Door Vince van Holstein

Het is alsof je een bokswedstrijd ingaat en je tegenstander alvast een paar klappen uitdeelt in de kleedkamer. Terwijl Oekraïne vecht om elke meter grond, schuift Rusland ineens zeventien kilometer op richting Pokrovsk. Niet langzaam, maar met een reeks felle aanvallen, precies op het moment dat de diplomatieke schijnwerpers op Alaska gericht staan.

Dobropillia, ooit gewoon een stip op de kaart, is nu een strategische jackpot. Valt deze plek, dan ligt de weg naar Kramatorsk open. En precies daar zit de pijn: Rusland hoeft geen totale overwinning te boeken. Het hoeft alleen maar genoeg terrein te pakken om aan de onderhandelingstafel te kunnen zeggen: “Kijk eens wat van ons is.”

Oekraïense militairen spreken van een “totale ramp”. Niet omdat het hele front instort, maar omdat het laat zien dat de vijand nog altijd in staat is om te verrassen, te manoeuvreren en het Westen een stap voor te blijven. Dit is geen eindspel, dit is schaak in het donker — en Poetin speelt met nachtkijkers.

En dan is er de politiek. Terwijl Europese leiders waarschuwen dat Oekraïne niet buitengesloten mag worden van de komende top, lijkt Trump al voorzichtig te hinten op “territoriumruil”. Dat klinkt in Washington misschien als een pragmatische deal, maar in Kyiv heet dat gewoon land afstaan aan de man die het net met geweld heeft afgepakt.

Het grote gevaar? Dat deze doorbraak straks geen militaire voetnoot wordt, maar een diplomatiek startpunt. Want als je tijdens een oorlog onderhandelt over vrede, terwijl de vijand net op je stoep staat, onderhandel je eigenlijk over de kleur van het hek dat hij al in je tuin heeft gezet.

De vraag is dus niet of Poetin iets te winnen heeft in Alaska. Het is hoeveel hij al gewonnen heeft vóór hij überhaupt is opgestaan uit zijn stoel.