Door vince van holstein

Er is een reden dat oorlogsjournalisten vaak op de eerste rij zitten bij het gevaar. Maar in Gaza is die grens tussen verslaggever en strijder soms akelig dun. Het verhaal van Anas al-Sharif, de Al-Jazeera-journalist die vorige week werd gedood door een Israëlische luchtaanval, laat dat haarscherp zien.

Volgens Al-Jazeera en persvrijheidsorganisaties was al-Sharif een onverschrokken verslaggever, iemand die de wereld de rauwe waarheid van Gaza liet zien. Maar Israël vertelt een ander verhaal: al-Sharif zou géén neutrale journalist zijn geweest, maar een actief lid én aanhanger van Hamas. Betaald, getraind, en betrokken bij raketaanvallen op Israëlisch grondgebied.

En laten we eerlijk zijn: dit zou niet de eerste keer zijn dat een zogenaamd “onafhankelijke journalist” in Gaza in werkelijkheid een propagandist in camouflage blijkt. Hamas staat erom bekend maatschappelijke functies — leraren, hulpverleners, cameramannen — te infiltreren. Alles en iedereen kan een pion worden in hun oorlogsspel.

De reflex in het Westen is vaak om Israël te veroordelen: “Ze vermoorden journalisten!” Maar als het klopt dat al-Sharif meer was dan een man met een camera, dan verandert het plaatje. Dan hebben we het niet over persvrijheid, maar over oorlogspropaganda die wordt uitgeschakeld.

Het pijnlijke is: in de beeldvorming wint Hamas altijd. Een foto van een dode journalist verkoopt beter dan een satellietbeeld van een raketinstallatie. En zolang het Westen zich laat meeslepen door emotie in plaats van feiten, zal Hamas deze tactiek blijven gebruiken