Frans Timmermans – Van Brusselse preekstoel naar Haagse illusie

Door Vince van Holstein

Frans Timmermans. De man die zichzelf graag ziet als de progressieve Moses die Nederland naar het Beloofde Land van windmolens, EU-subsidies en multiculturele harmonie zal leiden. Maar als je de glitter van zijn speeches afschraapt, blijft er één ding over: een carrière die vooral draait om Frans Timmermans aan de macht houden.

Eerst Brussel. Daar had hij het perfect voor elkaar: dure pakken, een chauffeur, en vooral een publiek dat niet al te lastig deed over wat het allemaal kostte. Zijn klimaatplannen waren groot, onbetaalbaar en vooral ongetest — maar hé, in Brussel hoef je geen verkiezingen te winnen, alleen commissies te overtuigen.

Maar de roep naar huis werd sterker toen de PvdA hier in Nederland in coma lag. Timmermans kwam terug als de grote redder. Alleen… hij bracht geen sociaal-democratie terug, maar een opgepoetst progressief sprookje: veel groen, weinig rood.

En toen kwam het ultieme project: PvdA fuseren met GroenLinks. Officieel om de krachten te bundelen, maar in werkelijkheid om één grote linkse megapartij te maken waar hij zelf de onbetwiste voorman kon zijn.
Het resultaat? Een partij zonder duidelijk profiel. Te links voor de middenkiezer, te braaf voor de klimaatextremist, en zo zweverig dat je er zeeziek van wordt.

En voelt Frans zich daar goed bij? Absoluut. Dit is zijn natuurlijke habitat:

• Grote woorden, weinig concreet.

• Morele verontwaardiging op commando.

• En vooral: altijd het gevoel dat hij gelijk heeft, zelfs als de kiezer hem daar keihard op afrekent.

Frans Timmermans wil Nederland veranderen. Alleen vergeet hij één ding: Nederland zit helemaal niet te wachten op een Brusselse dominee in een Haagse toga.