Door Vince van Holstein

Het kabinet blijft het herhalen als een kapotte langspeelplaat: “We voeren streng migratiebeleid.” Ondertussen stijgt de instroom gewoon verder. En sterker nog: met die instroom neemt ook het aantal incidenten toe – van intimidatie, aanranding tot zelfs openbare schennis. Laat dat even bezinken.

Afgelopen maand nog liep een asielzoeker doodleuk met zijn geslachtsdeel te wapperen op klaarlichte dag. Doelwit? Een groep jonge meisjes. Reactie van de politiek? Een beetje verontwaardiging voor de camera en dan weer doorgaan alsof het normaal is. Geen uitzetting. Geen straf. Geen enkele vorm van afschrikking.

In hun land van herkomst waren ze allang opgepakt, afgeranseld of erger. Hier? Hier krijgen ze een maatschappelijk werker, een bed en brood, en een gratis advocaat.

En dan vragen mensen zich af: waarom blijft het gebeuren? Het antwoord is simpel: er zijn geen gevolgen. Geen afschrikking. Geen norm. Geen grens. In plaats van duidelijke straffen spreken we in Nederland liever over "trauma", "cultureel verschil" en "opvang in eigen regio".

Maar waar blijft de bescherming van ónze mensen? Onze vrouwen, onze kinderen, onze samenleving?

Het is de wereld op z’n kop: wij moeten begrip tonen voor hun cultuur, terwijl zij lak hebben aan de onze. Wie zich misdraagt in een gastland, hoort dat land te verlaten. Zonder pardon. Misbruik maken van onze gastvrijheid moet geen tweede kans opleveren, maar een enkeltje terug.

Nederland is geen opvanghuis voor wie onze normen vertrapt. Je bent hier te gast – en gasten die zich misdragen, vliegen eruit.