Hoelang wachten we nog op de eerste dode?

Je hoeft geen doemdenker te zijn om te zien waar dit naartoe gaat. Nederland heeft inmiddels een wolf die kinderen bijt, honden meesleept en hardlopers in hun benen zet. Dat is geen sprookje, dat is keiharde realiteit. Het is geen natuurdocumentaire meer, het is het journaal.

Neem de Utrechtse Heuvelrug: een zesjarig kind, bij daglicht, in een drukbezocht gebied, wordt het bos in gesleurd door een wolf. Je zou denken: nú is de maat vol. Maar nee hoor, in Nederland zijn we zo druk met juridische procedures, protestmarsen en DNA-onderzoek, dat de wolf vrolijk verder rondloopt alsof hij de baas van het bos is.

En ondertussen?

• Boeren zien hun schapen verscheurd worden.

• Ouders durven hun kinderen niet meer mee te nemen het bos in.

• Recreanten worden gewaarschuwd hun honden aan de lijn te houden en lawaai te maken — alsof je op safari gaat in de Serengeti.

Vraag is niet óf, maar wanneer er een dodelijk slachtoffer valt. Moet er eerst een kind overlijden voordat de politiek eindelijk durft te handelen? Of wachten we op een bloedbad in een weiland vol schapen?

Wees eerlijk: dit land is te klein voor een roofdier dat zijn angst voor mensen kwijt is. In landen als Zweden of Roemenië kan een wolf nog zijn gang gaan — daar is ruimte. Maar hier? In ons dichtbevolkte land waar de bossen parken zijn en de weilanden achtertuinen? Onhoudbaar.

En ja, ik hoor de wolvenknuffelaars al: “Het dier hoort hier.” Zeker, maar zolang hij kinderen bijt en boeren ruïneert, hoort hij óók in de jachtopzieners’ vizier.

Hoelang moet dit nog duren? Tot de eerste dode? Of durven we eindelijk te zeggen: genoeg is genoeg.