Door: Vince van Holstein

Vroeger had je kinderarbeid: kinderen die in de mijnen moesten werken of twaalf uur per dag sigaren rolden in een muffe fabriek. In 2025 heet dat gewoon: “gezellig vloggen met papa en mama”. Het verschil? In plaats van kolenstof hebben de kinderen nu een ringlamp in hun gezicht, en in plaats van een loonstrook krijgen ze een T-shirt met Bellinga Family erop gedrukt.

Neem de Bellinga’s. Hun kinderen groeien niet op, die worden grootgebracht als content. Voor elke tand die uitvalt is er een thumbnail, voor elk potje voetbal een vlogtitel, en als er eentje z’n knie stoot mag je hopen dat er een slow motion onder wordt geplakt met een zielig muziekje erachter. De kijker smult, de views rollen binnen, en YouTube betaalt de zakgeldrekening.

En dan Chahid. Op Snapchat zie je zijn kinderen vaker in beeld dan hijzelf. Je zou bijna denken dat de kids een eigen realityshow draaien: Keeping up with the Chahids. Alleen jammer dat ze nog geen contract hebben, want stel je voor dat ze later vragen: “Pap, wat heb je eigenlijk met al die views verdiend?” Dan moet-ie uitleggen dat hun kindertijd is ingeruild voor een nieuwe C-klasse Mercedes.

En Riven, de zoon van Enzo Knol. Die jongen groeit op met een GoPro in zijn wieg. Tegen de tijd dat hij kan praten, is hij waarschijnlijk al monetized. Hoe lang kan Enzo hem nog in beeld pushen zonder dat het een soort kinderarbeid-light wordt? Riven hoeft geen krantenwijk, want hij ís de krantenwijk. Alles wat hij doet, wordt verkocht als content.

De vraag is dus: wanneer stopt dit? Officieel zegt de wet dat kinderen onder de 13 helemaal niet mogen werken, tenzij met een vergunning. Maar ja, Nederland heeft nog geen “YouTube-kinderarbeidwet”. En zolang dat zo is, kunnen ouders hun kroost vrolijk uitventen voor clicks en advertenties.

Misschien moeten we eerlijk zijn: het is geen vloggen, het is arbeid. En niet van de kinderen, maar van hun ouders. Want papa en mama zijn geen vloggers meer – het zijn gewoon managers van een kindercircus.