Er zijn van die mensen in de media waarvan je denkt: hij had zóveel meer kunnen worden. Jan Roos is daar het schoolvoorbeeld van.

De opleiding en de belofte

Jan Roos studeerde journalistiek, een vak dat ooit nog een zekere status had. Hij was slim, eigenwijs en niet bang om te zeggen wat anderen dachten. Hij had precies dat rauwe randje dat de journalistiek spannend maakt. Geen grijze muis, maar iemand die zich liet gelden.

Bij PowNed kwam hij tot bloei. Roos was misschien wel de scherpste interviewer die de omroep ooit in dienst had. Hij legde politici het vuur aan de schenen, wist humor te combineren met lef, en had een timing waar menig talkshowhost jaloers op zou zijn. Hij was de man die kijkcijfers opleverde, omdat je wíst dat er iets ging gebeuren.

De misstap naar de politiek

Maar succes smaakt naar meer. Jan besloot de overstap naar de politiek te maken. Met VNL wilde hij Den Haag opschudden. Het idee klonk stoer: een rechtse tegenhanger, een frisse stem in de Tweede Kamer. De praktijk? Een verkiezingsnederlaag van formaat. Zijn partij haalde minder stemmen dan sommige dorpsfeesten bezoekers hebben. Het werd een pijnlijk fiasco en Jan stond ineens aan de zijlijn.

De val in de marge

Toen hij nergens meer terecht kon – de tv-studio’s wilden hem niet, de politiek spuugde hem uit, en op de radio was hij uitgerangeerd – belandde hij bij RoddelPraat. Samen met Dennis Schouten, ook een enfant terrible dat uit de mainstream televisie was geknikkerd, bouwde hij een eigen podium.

Aanvankelijk leek het nog rebels en vernieuwend: een show waar wél werd gezegd wat anderen niet durfden. Maar langzaam zakte het af naar wat het nu is: een muffe studio, wat microfoons en eindeloos gekibbel over BN’ers. Het werd minder satire, meer sensatie. En ondertussen verkoopt Jan zijn reviews op een eigen platform – een triestigheid waar ooit de journalist Roos in zou zijn doodgevallen van schaamte.

De vergelijking met Rutger Castricum

En hier wringt het. Want kijk naar Rutger Castricum, zijn voormalige PowNed-collega. Ook hij begon rebels, brutaal en opstandig. Maar Rutger koos voor de weg van de elite. Hij werd een nette presentator, omarmd door de Hilversumse grachtengordel. Een man van het systeem. Niet meer wie hij ooit was, maar wel iemand die een zekere status en zekerheid geniet.

Jan koos het tegenovergestelde pad. Hij bleef zichzelf, weigerde zich aan te passen. Dat is moedig, maar ook dom. Want als je weigert mee te spelen met de elite, dan sta je vroeg of laat buiten de deur. En dat is precies waar Jan nu staat.

De vraag van de toekomst

Wat als RoddelPraat stopt? Wat als YouTube de stekker eruit trekt? Wat als Dennis besluit te kappen – of erger nog, besluit helemaal te verdwijnen uit het leven? Dan blijft Jan alleen achter. Zonder podium, zonder back-up, zonder toekomstplan.

Jan Roos leeft nu bij de gratie van één format, één duo, één niche. En dat is gevaarlijk. Want wie alles inzet op één troef, raakt vroeg of laat alles kwijt.

De tragiek van Jan Roos

De tragiek is dat Jan meer in zijn mars had dan dit. Hij had de scherpe interviewer kunnen zijn die nu de talkshows domineert. Hij had de rechtse tegenstem kunnen zijn die Den Haag kleur gaf. Maar hij koos voor de weg van het incident, de rel, de roddel.

En zo eindigde Jan Roos, ooit journalistiek talent, als hofnar in een muffe studio.

De vraag is niet of hij zichzelf belachelijk maakt – dat is al gebeurd.
De vraag is: wat blijft er nog over van Jan Roos als zelfs RoddelPraat hem in de steek laat?