Er is in Nederland een woningcrisis. Dat weten we inmiddels wel. Jongeren kunnen geen woning kopen, gezinnen bivakkeren te lang in veel te kleine appartementen, en ouderen blijven noodgedwongen in hun grote huizen wonen omdat er geen alternatief is. Politici roepen wat in de microfoon en bouwen luchtkastelen van beloftes. Maar niemand durft het echte probleem bij naam te noemen.

Want laten we eerlijk zijn: als je honderdduizenden mensen per jaar binnenlaat in een land dat al overvol is, dan krijg je vanzelf woningnood. Het is geen hogere wiskunde – het is gezond verstand. Dat ontbreekt blijkbaar in Den Haag.

En dan komen we bij het volgende: bouwen mag amper. We mogen niet in het groen bouwen, niet bij natuurgebieden, niet bij vliegvelden, niet te dicht op dorpen, niet in weilanden, niet te hoog, niet te goedkoop (want dan “verdien je er te veel op”), en vooral niet zonder stapels rapporten, vergunningen en overlegjes. Het bouwt hier trager dan een slak met tegenwind.

Hoogbouw dan maar? Vergeet het. Elk torentje moet door een moeras van stikstofnormen, bezwaarprocedures, gemeentelijke eisen en inspraakrondes van mensen die standaard overal ‘nee’ op zeggen. Je zou bijna denken dat het de bedoeling is dat er niets verandert.

En wie wil daar nog in investeren? Precies: niemand. Grote projectontwikkelaars trekken zich terug. Buitenlandse investeerders mijden Nederland, omdat winst maken hier een vies woord is geworden. Huurplafonds, klimaatregels, juridische onzekerheid – het loont simpelweg niet meer. Nederland is geen vrijemarkteconomie meer, maar een links gereguleerd blokkendoosje waarin je vooral níét moet bouwen.

Ondertussen bouwen we wel 30% van alle sociale huurwoningen voor statushouders. Die worden met voorrang geplaatst, terwijl de rest van Nederland op een wachtlijst van twaalf jaar staat.

Als jij hard werkt, spaart, maar geen huis kunt vinden, dan ligt het niet aan jou. Dan ligt het aan een politiek die jou in de steek laat. Die liever haar migratie-ideaal verdedigt dan jouw toekomst mogelijk maakt.

Misschien is het tijd voor een nieuw motto: Geen woning? Geen instroom. Minder regels, meer ruimte. En eerst ons eigen volk een dak boven het hoofd.