EWmagazine.nl. Geen vage beloftes, maar concrete stukken grond waarop ze wil dat de schop in de aarde gaat.

Tegelijk voerde ze het STOER-advies uit—zonder aarzelingen liet ze vrijwel alle aanbevelingen over aanpassing van het Besluit Bouwwerken Leefomgeving (Bbl). Minder dekkingseisen, soepelere trap- en deurhoogtes, efficiëntere welstandstoetsing, geen aanscherping van milieuprestatie-eisen; allemaal bedoeld om de bouw sneller én goedkoper te maken volkshuisvestingnederland.nl. In bureaucratisch jargon: slopen van regels die bedoeld zijn om kwaliteit te beschermen, maar die wél bouwen vertragen.

Maar tussen de bakstenen en de bouwwagens zit ook kritiek. Zoals Josta van Bockxmeer in De Correspondent opmerkt: “Het gaat er niet om hoeveel woningen erbij komen – al zijn het er 100 000 – maar hoe en vooral door wie ze worden gebouwd.” Ze wijst terecht op de risico’s van vertrouwen op beleggers en rendementsgedreven bouw, in plaats van te investeren in publieke en betaalbare woningen via woningcorporaties X (formerly Twitter)+7decorrespondent.nl+7Telegraaf+7.

Het is deze spanning—tussen pragmatische daadkracht en fundamentele visie—die Keijzer typeert. Ze stelt dat vooruitgang belangrijker is dan politiek gerommel, zoals ook blijkt in haar oproep om regels minder heilig te maken (en te “omver te schoppen”) bnr.nl. Maar haar tegenstanders waarschuwen: zonder duidelijke visie op wie er bouwt, ontstaan er snel dure woningen waar weinig mensen écht terechtkunnen.

Kortom:akken aangewezen, regels versoepeld, bestuurlijke wil aangewakkerd. Ze laat zien dat de overheid nog steeds de motor kan zijn achter woningbouw. Maar de kunst is — en blijft — om daarin ook oog te hebben voor betaalbaarheid en maatschappelijke verdeling.

Zij kiest voortvarend voor beton en bouwwerk. Wij hopen en wachten op bouw voor iedereen.

">

Column: "Mona Keijzer – Duikt ze temidden van de woontorencrisis op als ambachtsvrouw of bulldozer?"

Mona Keijzer, sinds juli 2024 minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening en inmiddels derde vicepremier, belichaamt de noodzaak én de frustratie van Nederland’s woningmarkt. Ze is geen schreeuwende nieuwkomer, maar iemand die met doelgericht beleid wil bouwen—not-wachten.

Neem haar doorbraaklocaties: 24 plekken verspreid door het land waar versneld 150 000 woningen gebouwd kunnen worden. Projecten die uiterlijk in 2030 van de grond moeten komen, met minimaal 2 500 woningen per locatie—een sleutelrol in de ambitie om 100 000 huizen per jaar op te leveren volkshuisvestingnederland.nl+10Rijksoverheid+10EWmagazine.nl+10EWmagazine.nl. Geen vage beloftes, maar concrete stukken grond waarop ze wil dat de schop in de aarde gaat.

Tegelijk voerde ze het STOER-advies uit—zonder aarzelingen liet ze vrijwel alle aanbevelingen over aanpassing van het Besluit Bouwwerken Leefomgeving (Bbl). Minder dekkingseisen, soepelere trap- en deurhoogtes, efficiëntere welstandstoetsing, geen aanscherping van milieuprestatie-eisen; allemaal bedoeld om de bouw sneller én goedkoper te maken volkshuisvestingnederland.nl. In bureaucratisch jargon: slopen van regels die bedoeld zijn om kwaliteit te beschermen, maar die wél bouwen vertragen.

Maar tussen de bakstenen en de bouwwagens zit ook kritiek. Zoals Josta van Bockxmeer in De Correspondent opmerkt: “Het gaat er niet om hoeveel woningen erbij komen – al zijn het er 100 000 – maar hoe en vooral door wie ze worden gebouwd.” Ze wijst terecht op de risico’s van vertrouwen op beleggers en rendementsgedreven bouw, in plaats van te investeren in publieke en betaalbare woningen via woningcorporaties X (formerly Twitter)+7decorrespondent.nl+7Telegraaf+7.

Het is deze spanning—tussen pragmatische daadkracht en fundamentele visie—die Keijzer typeert. Ze stelt dat vooruitgang belangrijker is dan politiek gerommel, zoals ook blijkt in haar oproep om regels minder heilig te maken (en te “omver te schoppen”) bnr.nl. Maar haar tegenstanders waarschuwen: zonder duidelijke visie op wie er bouwt, ontstaan er snel dure woningen waar weinig mensen écht terechtkunnen.

Kortom:akken aangewezen, regels versoepeld, bestuurlijke wil aangewakkerd. Ze laat zien dat de overheid nog steeds de motor kan zijn achter woningbouw. Maar de kunst is — en blijft — om daarin ook oog te hebben voor betaalbaarheid en maatschappelijke verdeling.

Zij kiest voortvarend voor beton en bouwwerk. Wij hopen en wachten op bouw voor iedereen.

">

volkshuisvestingnederland.nl+10Rijksoverheid+10EWmagazine.nl+10EWmagazine.nl. Geen vage beloftes, maar concrete stukken grond waarop ze wil dat de schop in de aarde gaat.

Tegelijk voerde ze het STOER-advies uit—zonder aarzelingen liet ze vrijwel alle aanbevelingen over aanpassing van het Besluit Bouwwerken Leefomgeving (Bbl). Minder dekkingseisen, soepelere trap- en deurhoogtes, efficiëntere welstandstoetsing, geen aanscherping van milieuprestatie-eisen; allemaal bedoeld om de bouw sneller én goedkoper te maken volkshuisvestingnederland.nl. In bureaucratisch jargon: slopen van regels die bedoeld zijn om kwaliteit te beschermen, maar die wél bouwen vertragen.

Maar tussen de bakstenen en de bouwwagens zit ook kritiek. Zoals Josta van Bockxmeer in De Correspondent opmerkt: “Het gaat er niet om hoeveel woningen erbij komen – al zijn het er 100 000 – maar hoe en vooral door wie ze worden gebouwd.” Ze wijst terecht op de risico’s van vertrouwen op beleggers en rendementsgedreven bouw, in plaats van te investeren in publieke en betaalbare woningen via woningcorporaties X (formerly Twitter)+7decorrespondent.nl+7Telegraaf+7.

Het is deze spanning—tussen pragmatische daadkracht en fundamentele visie—die Keijzer typeert. Ze stelt dat vooruitgang belangrijker is dan politiek gerommel, zoals ook blijkt in haar oproep om regels minder heilig te maken (en te “omver te schoppen”) bnr.nl. Maar haar tegenstanders waarschuwen: zonder duidelijke visie op wie er bouwt, ontstaan er snel dure woningen waar weinig mensen écht terechtkunnen.

Kortom:akken aangewezen, regels versoepeld, bestuurlijke wil aangewakkerd. Ze laat zien dat de overheid nog steeds de motor kan zijn achter woningbouw. Maar de kunst is — en blijft — om daarin ook oog te hebben voor betaalbaarheid en maatschappelijke verdeling.

Zij kiest voortvarend voor beton en bouwwerk. Wij hopen en wachten op bouw voor iedereen.

">

Column: "Mona Keijzer – Duikt ze temidden van de woontorencrisis op als ambachtsvrouw of bulldozer?"

Mona Keijzer, sinds juli 2024 minister van Volkshuisvesting en Ruimtelijke Ordening en inmiddels derde vicepremier, belichaamt de noodzaak én de frustratie van Nederland’s woningmarkt. Ze is geen schreeuwende nieuwkomer, maar iemand die met doelgericht beleid wil bouwen—not-wachten.

Neem haar doorbraaklocaties: 24 plekken verspreid door het land waar versneld 150 000 woningen gebouwd kunnen worden. Projecten die uiterlijk in 2030 van de grond moeten komen, met minimaal 2 500 woningen per locatie—een sleutelrol in de ambitie om 100 000 huizen per jaar op te leveren volkshuisvestingnederland.nl+10Rijksoverheid+10EWmagazine.nl+10EWmagazine.nl. Geen vage beloftes, maar concrete stukken grond waarop ze wil dat de schop in de aarde gaat.

Tegelijk voerde ze het STOER-advies uit—zonder aarzelingen liet ze vrijwel alle aanbevelingen over aanpassing van het Besluit Bouwwerken Leefomgeving (Bbl). Minder dekkingseisen, soepelere trap- en deurhoogtes, efficiëntere welstandstoetsing, geen aanscherping van milieuprestatie-eisen; allemaal bedoeld om de bouw sneller én goedkoper te maken volkshuisvestingnederland.nl. In bureaucratisch jargon: slopen van regels die bedoeld zijn om kwaliteit te beschermen, maar die wél bouwen vertragen.

Maar tussen de bakstenen en de bouwwagens zit ook kritiek. Zoals Josta van Bockxmeer in De Correspondent opmerkt: “Het gaat er niet om hoeveel woningen erbij komen – al zijn het er 100 000 – maar hoe en vooral door wie ze worden gebouwd.” Ze wijst terecht op de risico’s van vertrouwen op beleggers en rendementsgedreven bouw, in plaats van te investeren in publieke en betaalbare woningen via woningcorporaties X (formerly Twitter)+7decorrespondent.nl+7Telegraaf+7.

Het is deze spanning—tussen pragmatische daadkracht en fundamentele visie—die Keijzer typeert. Ze stelt dat vooruitgang belangrijker is dan politiek gerommel, zoals ook blijkt in haar oproep om regels minder heilig te maken (en te “omver te schoppen”) bnr.nl. Maar haar tegenstanders waarschuwen: zonder duidelijke visie op wie er bouwt, ontstaan er snel dure woningen waar weinig mensen écht terechtkunnen.

Kortom:akken aangewezen, regels versoepeld, bestuurlijke wil aangewakkerd. Ze laat zien dat de overheid nog steeds de motor kan zijn achter woningbouw. Maar de kunst is — en blijft — om daarin ook oog te hebben voor betaalbaarheid en maatschappelijke verdeling.

Zij kiest voortvarend voor beton en bouwwerk. Wij hopen en wachten op bouw voor iedereen.