Van Palestina naar propaganda – hoe Hamas-activisme Nederland in zijn greep krijgt

Er was een tijd dat je op de Dam vooral toeristen met een zak patat zag. Nu zijn het spandoeken met “Free Palestine” en “From the river to the sea” die het plein domineren. Mooie leuzen, zou je denken, tot je doorhebt dat ze in de praktijk vaak gewoon neerkomen op: weg met Israël, leve Hamas.

Wat begon als oprechte verontwaardiging over beelden uit Gaza, is in recordtempo gekaapt door radicale actiegroepen. Universiteiten zijn bezet, docenten sluiten vrolijk aan en de NPO geeft elke week weer zendtijd aan activisten die net zo goed op de loonlijst van Hamas hadden kunnen staan.

En de ironie? De meeste demonstranten hebben geen flauw benul. Ze denken dat ze strijden voor mensenrechten, maar in werkelijkheid lopen ze mee in een propagandaparade die rechtstreeks uit het handboek van Hamas komt. Het is alsof je denkt dat je bij een vredesconcert van Coldplay staat, maar je eindigt in een rekruteringsvideo van Al Jazeera.

De politiek doet er nog een schepje bovenop. GroenLinks-PvdA en BIJ1 zwaaien mee met de Palestijnse vlag alsof het verkiezingsmateriaal is. Femke Halsema poseert liever als “burgemeester van Gaza aan de Amstel” dan als bestuurder die Amsterdam moet beschermen tegen radicalisering. Ondertussen groeit de kloof in Nederland: Joden voelen zich onveiliger dan ooit, terwijl universiteiten liever censuur plegen dan Hamas-sympathisanten aanspreken.

De vraag is niet of dit ontspoort, maar wanneer. Want wie Hamas “vrijheidsstrijders” noemt, vergeet één ding: dit zijn terroristen die raketten op burgers afvuren, vrouwen verkrachten en kinderen als menselijk schild gebruiken. Dat is geen bevrijding, dat is barbaars.

Wie durft de triomftocht van dit Hamas-activisme in Nederland te stoppen? Politici kijken weg, universiteiten dekken het toe en de media normaliseren het. En zo schuiven we langzaam richting een samenleving waarin terreur wordt verkocht als rechtvaardigheid – en naïeve Nederlanders het met open armen omhelzen.