De oorlog in Gaza is geen ver-van-ons-bedshow. Je hoeft maar door Amsterdam te lopen en je ziet het: vlaggen, demonstraties, jongeren die zich meer verbonden voelen met Hamas dan met Nederland. Het Midden-Oosten-conflict wordt hier uitgevochten, op Nederlandse straten, tussen groepen die allang niets meer delen.

Wierd Duk en Raymond Mens benoemen het scherp: we zitten met parallelle samenlevingen. Groepen die langs elkaar heen leven, met hun eigen normen en loyaliteiten. En zodra er in Gaza een raket valt, spat de spanning hier uit elkaar.

Tegelijkertijd schuift de wereld onder onze voeten. Trump ruikt een comeback en hint op een deal in Oekraïne. Dat betekent: minder Amerikaanse steun, meer druk op Europa. Voor Nederland is dat simpel: of we leren op eigen benen staan, of we worden speelbal van de grote jongens.

Opvallend is ook dat steeds meer Nederlanders afhaken van de overheid. Ze vertrouwen het niet meer. Ze zoeken hun eigen nieuws, hun eigen scholen, hun eigen manier van leven. Geen vertrouwen in Den Haag, geen vertrouwen in de instituties.

De conclusie is ongemakkelijk maar onvermijdelijk: de oorlog in Gaza laat zien hoe kwetsbaar Nederland is. Niet door wat er dáár gebeurt, maar door wat het hier blootlegt.