Het is weer zover. De linkse partijen hebben hun favoriete sport hervat: verontwaardigd doen. Deze keer moest de minister eraan geloven omdat ze het waagde om niet exact het Israël-Palestina standpunt van GroenLinks-PvdA, BIJ1 of de SP na te praten. Een afwijkend geluid? Weg ermee! Links eist aftreden alsof het om een gratis broodje hummus gaat: makkelijk, goedkoop en totaal voorspelbaar.

Het Israël-reflexje van links

Zodra het woord “Israël” valt, verliezen sommige Kamerleden hun laatste restje nuance. Kati Piri (GL-PvdA) stond weer op de zeepkist en riep dat de minister “het morele kompas kwijt is.” Nou, kompas of niet, dit is dezelfde partij die jarenlang de migratiekraan open liet staan en Nederland opzadelde met woningnood en overvolle klaslokalen. Maar hé, dáár hoor je ze niet met trillende stem over.

Bij BIJ1 is het nog karikaturaler. Daar is elke kritiek op Hamas automatisch “racisme” en moet elke Nederlandse minister zich afstemmen op de vlaggen die tegenwoordig elk weekend op de Dam wapperen. Het is meer activisme dan politiek – alsof de Tweede Kamer de jongerenafdeling van Extinction Rebellion is, maar dan met Palestijnse sjaaltjes.

En de SP? Die roept stoer mee om het kabinet te veroordelen, maar komt zelf al decennia nergens verder dan oppositie-meehuilen. Ze gedragen zich alsof Nederland een provincie van het Midden-Oosten is, waar ze met Kamervragen de frontlinie in Gaza kunnen verplaatsen.

Prioriteiten, mensen

Je zou denken dat politici in Den Haag hun energie steken in de woningnood, de zorg die kraakt of het migratieprobleem dat elk dorp en elke stad opslokt. Maar nee hoor, het Midden-Oosten is urgenter. Terwijl de Nederlander zijn huur niet meer kan betalen en de boodschappen elke week duurder worden, staat de Haagse fractie van Deugland op de barricades voor Gaza. Prioriteiten, mensen.

En dan Mona Keijzer

Te midden van dit toneelstuk staat iemand als Mona Keijzer. Weggezet als ‘ouderwets’ of ‘te degelijk’, maar juist zij toont dat je met gezond verstand verder komt dan met woke slogans en Palestina-vlaggetjes. Ze spreekt geen morele selfietaaltjes, maar nuchtere Hollandse zinnen. Had Nederland maar de lef gehad om haar president (of premier) te maken – dan hadden we iemand gehad die niet omver geblazen wordt door de eerste deugstorm op Twitter.

Het Haagse toneelgezelschap

Wat we nu hebben, is een parlement dat meer lijkt op een middelmatige toneelgroep. Veel drama, veel handgebaren, nul oplossingen. Politici die hun tijd besteden aan applaus oogsten op sociale media, in plaats van beleid maken voor het land. Het eisen van aftreden omdat iemand niet in de pas loopt met je morele mantra’s heet geen democratie meer, dat heet groepsdwang.

De kloof

En ondertussen snapt de gewone Nederlander er niks van. Die wil lagere lasten, veiligheid op straat en een overheid die niet bij elk loket nieuwe regels verzint. Maar nee, Den Haag speelt liever wereldpolitiekje – alsof de Tweede Kamer het nieuwe VN-gebouw is.

Mona Keijzer is misschien niet de luidruchtigste in de zaal, maar juist daarom zou ze het verschil kunnen maken. Rust, degelijkheid, gezond verstand – precies de ingrediënten die Den Haag al jaren mist. Misschien moeten we dat bij de volgende crisis maar onthouden: beter een Mona met gezond verstand, dan een parlement vol drama-koningen.