English:

Remember when Europe had confidence? When we actually believed in our own values — free speech, women’s rights, secularism? That feels like ancient history. Today, the West seems more concerned with not offending Mohammed than with defending Erasmus, Voltaire, or freedom itself.

Step into certain neighborhoods and you’ll notice: the rules have changed. A girl in a skirt? “Provocative.” A cartoon of the Prophet? “Hate speech.” Questioning Islam? “Racism.” Bit by bit, our freedoms are bartered away for the illusion of harmony.

And our politicians? They treat every concession as “tolerance.” As if banning Christmas lights or separating boys and girls at swimming pools somehow makes us morally superior. Spoiler: it doesn’t. It just makes us weak.

The irony is brutal. People fled the Middle East for Europe — only to rebuild the same culture they escaped, right here, brick by brick. And we, in our infinite naivety, call it “diversity.” Meanwhile, Jews hide their Stars of David, women avoid certain streets, and freedom of speech is a museum relic.

Europe doesn’t collapse with a bang — it rots with a whisper. One compromise at a time. And unless we rediscover some backbone, our grandchildren will inherit a continent where freedom of speech, women’s rights, and Western identity are nothing but footnotes in a history book.

The question is simple: do we want to live in Europe, or in a watered-down version of the societies people risked their lives to escape?

Because right now, we’re sleepwalking into the latter.

Dutch:

Weet je nog toen Europa zelfvertrouwen had? Toen we echt in onze eigen waarden geloofden — vrije meningsuiting, vrouwenrechten, secularisme? Dat lijkt inmiddels eeuwen geleden. Vandaag lijkt het Westen meer bezig met het niet beledigen van Mohammed dan met het verdedigen van Erasmus, Voltaire of de vrijheid zelf.

Loop een willekeurige wijk in en je merkt het: de regels zijn veranderd. Een meisje in een rokje? “Provocatief.” Een cartoon van de Profeet? “Haatzaaien.” Kritische vragen over de islam? “Racisme.” Stap voor stap worden onze vrijheden ingeruild voor de illusie van harmonie.

En onze politici? Die verkopen elke concessie als “tolerantie.” Alsof kerstverlichting verbieden of jongens en meisjes scheiden bij het zwemmen ons moreel superieur maakt. Nieuwsflash: dat doet het niet. Het maakt ons zwak.

De ironie is pijnlijk. Mensen vluchtten uit het Midden-Oosten naar Europa — om hier vervolgens dezelfde cultuur weer op te bouwen, steen voor steen. En wij, in onze eindeloze naïviteit, noemen het “diversiteit.” Ondertussen verbergen joden hun Davidster, mijden vrouwen bepaalde straten, en ligt de vrijheid van meningsuiting inmiddels in het museum.

Europa klapt niet in elkaar met een knal — het rot weg met een fluistering. Concessie na concessie. En tenzij we onze ruggengraat terugvinden, erven onze kleinkinderen een continent waar vrije meningsuiting, vrouwenrechten en onze westerse identiteit niet meer zijn dan voetnoten in een geschiedenisboek.

De vraag is simpel: willen we leven in Europa, of in een slap aftreksel van de samenlevingen waar mensen hun leven voor riskeerden om te ontvluchten?

Want op dit moment slaapwandelen we regelrecht die kant op.