Stel je even voor: je zit in Alaska, Trump en Poetin komen samen, en dan wandelt Sergej Lavrov doodleuk binnen in een knalrode trui met de letters “CCCP” erop. Het symbool van de Sovjet-Unie. Alsof hij wil zeggen: “We zijn nooit weggeweest, jongens. Dit is geen vergadering, dit is een overname.”

De naïeve westerling denkt dan: grappig, een retro-shirtje, vast een uit de hand gelopen Zalando-bestelling. Maar nee — dit is Moskou. Daar wordt geen enkel kledingstuk gekozen zonder politieke bijsmaak. Dit is propaganda, subtieler dan een tank maar met hetzelfde doel: intimideren, provoceren, herinneren aan de tijd dat de halve wereld onder de Sovjetlaars lag.

En wij? Wij staan erbij en kijken ernaar. Westerse diplomaten analyseren die trui alsof het een Picasso is: “Misschien bedoelt hij gewoon nostalgie?” Nostalgie? Kom op. Als een Duitse minister in 2025 met een SS-logo op zijn colbert verschijnt, zegt niemand: “Ach joh, gewoon een stukje geschiedenis.”

Lavrov’s trui zegt precies wat Poetin al jaren roept: Oekraïne is geen land, Belarus is geen land, en als het Westen niet oppast, dan zijn de Baltische staten binnenkort ook weer “binnenlandse aangelegenheden.” De Sovjet-droom in katoen.

En het ironische? Terwijl Lavrov met zijn symboliek speelt, stuurt Europa nog snel een paar schepen met humanitaire hulp en houdt Ursula von der Leyen een emotioneel praatje over “onze gezamenlijke waarden.” Waarden die in Moskou inmiddels worden gezien als de zwakste schakel.

Lavrov lachte waarschijnlijk harder om die trui dan om de hele conferentie. Want hij weet: wij zien propaganda niet eens meer als propaganda, maar als mode. En precies daarom kan Rusland blijven schuiven met grenzen, pionnen en sweaters.

Dus laten we ophouden met die naïviteit. Lavrov droeg geen trui. Hij droeg een waarschuwing. En zolang wij in het Westen dat blijven negeren, kunnen we beter alvast beginnen met Russisch leren.