Herinner je je Jan Roos nog? De man die ooit met PowNews heel Den Haag op stelten zette, met microfoon en cynische lach? De man die daarna dacht: weet je wat, ik word zelf politicus. Nou, dat avontuur eindigde sneller dan een GroenLinks-begroting in de Eerste Kamer.

In 2017 trok hij met VNL (VoorNederland) ten strijde. Veel bombarie, veel aandacht, nul resultaat. 0 zetels. Het werd een historische afgang. En in de politiek is dat dodelijk: één keer hard op je bek gaan, en je bent voor altijd “die gast van dat mislukte partijtje.”

Het probleem van Roos was nooit dat hij te weinig lef had. Integendeel, hij kon schoppen, sarren en lachen. Maar politiek draait niet alleen om schoppen, het draait om bouwen. En bouwen kan hij niet. Hij had geen netwerk, geen achterban, geen idee hoe je draagvlak creëert. Resultaat: hij stond te zwaaien met een lege megafoon.

Daarna keerde hij terug naar zijn natuurlijke habitat: de media. RoddelPraat, podcasts, columns — kortom: entertainment. En daar is hij goed in. Maar het heeft hem definitief weggezet als clown in plaats van staatsman. Je ziet het aan alles: Roos wordt nog steeds geciteerd om zijn vileine uitspraken, maar niemand belt hem nog serieus voor een politiek interview.

Waarom kan Jan Roos nooit meer terugkomen in de politiek? Simpel: omdat hij nergens meer bij hoort. Te hard voor links, te clownesk voor rechts. Zijn eigen partij is verdwenen, zijn naam is besmet en zijn geloofwaardigheid is verdampt. Hij koos voor de rol van hofnar, en een hofnar wordt nooit koning.

In Den Haag geldt één regel: wie één keer brandt, mag nooit meer in de keuken staan. En Jan Roos? Die zit nu achter de bar, met een microfoon in de hand, grapjes makend over de koks die wél koken. Leuk voor de show, waardeloos voor de macht.