Brieven over Gaza: moreel kompas of politieke show?

De Turkse first lady Emine ErdoÄŸan schreef deze week een emotionele brief aan Melania Trump. Niet aan president Biden, niet aan de VN, en niet aan premier Netanyahu zelf – maar aan Melania, de vrouw van de voormalige president. Haar oproep: spreek je uit over het lot van de kinderen in Gaza.

Een nobel gebaar – of goedkope PR?

Op papier klinkt het sympathiek. Wie kan er tegen opkomen voor onschuldige kinderen zijn? Maar de realiteit is dat Melania Trump geen enkele politieke macht heeft. Een brief aan haar schrijven is vooral symbolisch: het kost niets, maar levert wel headlines op.

De gruwelijke feiten

Intussen schreeuwen de feiten harder dan woorden. Gaza is een humanitaire ramp. Tienduizenden doden, duizenden kinderen onder het puin. Dáár is geen brief voor nodig om te begrijpen dat de situatie onhoudbaar is.

Turkije als moreel kompas?

Maar laten we ook eerlijk zijn: Turkije – het land van Emine ErdoÄŸan – is niet bepaald een voorbeeld van mensenrechten. Vraag het de Koerden. Vraag het journalisten die gevangen zitten. Vraag het oppositieleden die monddood gemaakt worden. Als Ankara zich ineens als moreel kompas opstelt, mag daar best een wenkbrauw bij omhoog.

Selectieve verontwaardiging

Dat is misschien wel het grootste probleem: internationale compassie wordt vaak gebruikt als schaakstuk. Vandaag een brief voor Gaza, gisteren stilte over Syrië, morgen geen woord over Jemen. Het is selectief, strategisch, en zelden puur.

De echte vraag

De vraag is niet wat Emine of Melania vinden. De vraag is: wie heeft nog de moed om eerlijk te zeggen dat het Westen faalt, Israël faalt, de Arabische wereld faalt – en dat de kinderen in Gaza daar de prijs voor betalen?